زهی

چرا دنیا باید در کنار سینمای بشر دوست و دنیای زیبایی که کیارستمی خلق می کرد سینمای خشن و غمگین و سیاه و دنیای سراسر انتقام جویی را که حاتمی کیا روی خرابه های اعتقادات مردم بنا می کند بستاید؟ یا فردی همچون ابولقاسم طالبی که جز فیلم نغمه شاید بتوان گفت بیشتر به بساز بندازهای عرصه ی هنر شباهت دارد البته با این تفاوت که بساز بنداز حکومتی است.