زهی

عصر جمعه، مثل آدم خوشحالیه که وسایلشو جمع کرده و منتظره که دوستاش بیان دنبالش و برن سفر،
ولی نمیدونه که یادشون رفته ببرنش و گوشیاشون توی جاده آنتن نمیده و غروب زنگ میزنن بهش که ببخش، یادمون رفت بیایم دنبالت