زهی

آه، ما به اندوه‌هایمان آب و دانه دادیم، پرشان کردیم تا پرنده شوند، و چه شگفت! آن‌ها که اهلی‌تر از آن بودند که ما را در خلأ تنهایی‌مان رها کنند، رفتند و با جفت‌هایشان بازآمدند. تو گویی در این بازگشت، پاسخی‌ست به فریاد خاموش بوف کور، آن‌جا که سایه‌ها در تنهایی خود غرق می‌شوند و جز تکرار درد چیزی نمی‌یابند. اما این‌جا، در این شعر، اندوه ما نه تنها زخم که زایشی‌ست؛ پرنده‌ها جفت آورده‌اند، و با هر بال زدنشان، زندگی به ما چشمک می‌زند. شاید این همان فرق است: هدایت در پیکر تنهایی‌اش جز شبح مرگ ندید، و ما در این‌جا، در این پر دادن، جرعه‌ای از بودن را نوشیدیم.

ما به اندوه‌هایمان آب و دانه دادیم

پرنده شدند

پرشان دادیم

اهلی‌تر از آن بودند که تنهایمان بگذارند اما

دوباره برگشتند

با جفت‌هایشان.

رویا شاه‌ حسین‌زاده

سلامتی خوودم که پریدم تا زنده بمونم.

سلامتی خودم که از اون توتِ الکی نخوردم تا زنده بمونم. طعمِ گیلاس برای فیلم‌هاست.

برای چین چین راه رفتنا که دل براش تنگ میشه.

من به دنیا اومدم که برگردم از کوه و کمر.

از این حسِ خفگی.

تا از سفر به سکون برسم.

از هیجان به روتین.

به آرامش.

در جستجوی آرامش.