زهی

امید صَلاحِ مبارز

کار من امید دادنه

امید به ادامه

امید به مبارزه. از دل همین امید صدایی به گوش میرسه:

سفر چرا بمان و پس بگیر، ما ملت کبیریم ....

توی تاریکی نور میندازم هم برای خودم هم برای همراهام

زنده باد امیدِ پیروزی که ما بیشماریم...

دختر پرواز:
دقیقا اونا بردن و مایی که به خاطر وریای باشرف دلمون عجیب گرفته بود...
تیم اصلیمون تو زندون حبس شده بود...

یکی میاد، یکی باید بیاد. یه حرف تازه‌تر.

باید بیشتر گفت، بیشتر نوشت. باید ادامه داد.

توی این روزها باید گفت باید نوشت. پس میگم و ادامه میدم. ادامه و ادامه. به یاد مینو مجیدی. مهسا امینی. برای زن زندگی آزادی.

برای نوشتنم که این روزها بسیار سخت شده اما من می‌نویسم. برای مبارزه با ظلم. برای آزادی. من بین پیر شدن و مرگ اگر بنا به بودن اینا باشه، بدون شک مرگ رو انتخاب می‌کنم. اما مرگ سهم من نیست. من زنده هستم تا آزادی رو ببینم. من اینجا ریشه در خاکم. من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مونم. من اینجا ریشه در خاکم. باید ادامه داد و امیدوار بود. ما بی‌شماریم.

زن

زندگی

آزادی

الان وقتِ غم نیست، وقتِ عزا نیست. شجاعت بین من و تو هست و می‌ماند.

آقا جان چی شد که ۱۶ آذر روز دانشجو اینجوری شد. مگه ما دانشجو نبودیم. مگه ما زنده نبودیم؟ پس چی شد که دیگه نیستیم. آقا جان نه اینکه اینا ما رو نخواستن نه. ما نخواستیم جزیی از دانشگاه اینا باشیم.

آقا جان توی این روزای سخت ما حالمون بده، بد. بدتر از اون چیزی که فکرش رو بکنی. ولی می‌دونیم باید ادامه بدیم. امیدوار باشیم تا بهتر شه همه چی. از زندگی گرفته تا ازادی، که ما از بدو تولدت اسیریم. اسیر بودیم و هستیم. آقا جان به ما که خسته‌ایم بگو راه کدوم وره. اصلا مهم نیست راه درست هست یا نه، تو فقط بگو نور کدوم سمته. همین. ما تو همی گیر کردیم. وسط روزمون یهو شب میشه. شبمون یهو تموم میشه. آقا جان ما داریم رود پیر میشیم. آقا جان چقدر حال خوب نیست الان تا آخر.
من همیشه از امید گفتم و این یادداشت هم قسمتی از امیدواری روزانه منه، اما امروز تاریکه.
اگر می‌خوای بیشتر بخونی یا بیشتر بگی یه سر به زهی چت بزن لینک زهی چت