زهی

نه میشه رفت و نه میشه موند. نه میشه صعود کرد، نه میشه سقوط کرد و نه میشه در جا زد.

نه میشه فحاشی کرد و با پرخاش خالی شد، نه میشه مدیتیشن کرد و به آرامش رسید.

این جاست که گیجگاه دچارِ گُه گیجه میشه.

پس نوشت:

حالا گیریم که پرسپولیس قهرمان شد یا رئال مادرید برای بار هزارم قهرمان UCL شد یا اینکه ریاست جمهوری ایران چه شد و ترامپ چی گفت و کی چیکار کرد و

نکرد. اینا هیچ تاثیری توی این گیجی نداره بلکه حتی شاید بدترش هم بکنه.

من دوست دارم توی روزهایی که غمگینم و ناراحتم تنها باشم نه اینکه تنها زودتر خوب میشم نه برای اینکه نمی‌خوام بقیه رو ناراحت کنم. دوست دارم هیشکی منو اینجور غمگین و غریبه از خود نبینه. دوست دارم همه منو خوشحال ببینن. من تو جلد یه ابر ستاره نیستم یا یکی که نجات دهنده ست یا سوپر من. من فقط کسی هستم که سعی داره همیشه خندان به نظر برسه.

من که خودم رو نمی بازم حتی توی این روزها.

شاید این روزها همینجوری نگذره اما من این لبخند رو تازه پیدا کردم و حالا حالاها ولش نمی‌کنم.

حتی اگه این لبخندم زوری و مصنوعی باشه. همه با من غریبه بودن تا اینکه من لبخند زدم حتی از پشت این ماسک.

داستان چیه؟
توی توییتر، توییتی رو دیدم که نوشته بود: اگر شخصی رو که دچار معلولیت بینایی هستش رو دیدید که با عصای سفید و قرمز هستش، بدونید که علاوه بر بینایی در شنیدن هم دچار معلولیت هست. تا اینجاش عادی بود اما دیدیم کاربری اظهار فضل کرده و نوشته: از زندگی چه لذتی میبرن؟ یا هدفشون واسه زندگی چیه؟
اینجا بود که دیگه مجبور شدم عصبانی شم. بر خلاف قولی که به خودم دادم. پس گفتم ای انسان نمای ناعزیز تو چه میفهمی از زندگیت! که نه عقل داری و نه شعور. به راستی تو از معنای زندگی چی میفهمی؟ نه اینکه من فهمیده باشم اما انقدری میفهمم که تو از بازی دور شدی. از بازی زندگی. یا شایدم بسیار نزدیک شدی به توهم تکامل. وقتی تنوع را نمی‌شناسیم مجبوریم اینجوری باشیم. بهم برچسب بزنیم. به هم چپ چپ نگاه کنیم. بهم بد نگاه کنیم. از هم دور باشیم. اما راستش این زندگی تهش همینه. هممون همینیم. باید کنار هم زندگی کنیم. این باید رو نمی‌شه کاریش کرد. تو چه میفهمی لذت زندگی چیه؟ منم نمیفهمم.

ٰاگر این نوشته به دردتون خورد یا ازش خوشتون اومد یا نقدی دارید خوشحال میشم بهم خبر بدین؛

بازدید شما از زهی برای من افتخار است پس لطفا زود برگرد بدون نقطه

اما چه فایده که پسرانِ پدر دیگر خمیده شدند و خموش

خسته و کم فروغ

تفنگ پدری هست اما

پسر تیرانداز نیست دگر

اینستاگرام زهی

لینک تلگرام پادکست زهی

لینک ساندکلود پادکست زهی

نایاب یا کمیاب

بدون رمز

همان قبلی

نانوشت

حرمان

در خیالتم

شاید آخرین روزِ من جمعه باشد. شاید آخرین جمعه ی من امروز باشد میان این حجم از نفس های غم و خاطرات تلخ. همچون غریبه ای که زبان دیگران را متوجه نمی شود در این شهر گمشده ام. سرگردان و مایوس فریاد میزنم، مردم لحظه ای مکث می کنند اما نه آنها زبان مرا میفهمند  نه من زبان آنها را پس از یکدیگر عبور می کنیم مثله تمام روزها. مرگ هم آغوشی با مرگ خویش  به یادگار می گذارد لحظات به ياد ماندنی را اما امان از امید که هنوز زنده نگه می دارتم.

مهم اینِ همیشه یکی باشه که بهت بگه گریه نکن حتی اگه خواننده باشه

موناپرستش

من باید زنده بمانم
تا به همه نشان دهم
امید،معجزه ی بزرگی ست
عشق می آورد، زندگی می بخشد . . !
من باید زنده بمانم
تا طلسمِ این غم هایِ لعنتی را بشکنم
و به تمام دنیا بگویم :
باید زنده ماند و زندگی کرد

برایِ حسِ خوب شادی های ندیده ام
آرزوهای محالِ بدست نیاورده ام
برای زخم های این تنِ رنجور
من باید زنده بمانم
آسمانِ دل ما هم روشن خواهد شد
هر دردی تاریکی دارد
و هر تاریکی غروبی. . !
برای طلوع دوباره زندگی
من باید زنده بمانم . . .

حاتمه ابراهیم زاده

یک قانون نانوشته وجود دارد که میگوید
هر وقت خبری از کسی نبود
بدان یا حوصله ات را ندارد
یا آدمی جدید پیدا کرده که منفعت اش با او بیشتر است
و یا هنوز به مشکل برنخورده که سراغی از تو بگیرد!
البته زندگی خودش است!
به خودش مربوط است اما
دل آدم که بازیچه نیست!
دل آدم نازک است
به تار مویی بند است! به خدا زود میشکند!
از اینجور آدم ها فاصله بگیرید
این ها آدم خواران نسل جدید اند
آدم را نابود میکنند!

محسن دعاوی

برای اصلی که نمی دانی چیست؟ یا برای روزهایی که خواهی دانست از چه باز

می آیند.

از منی که در تردیدم 

من اگر اشتباه کردم 

اما هنوز کنارتونم با عشق 

ولی ديگه باید برم 

و خون جاری است از چشمان ما 

آتش نشانان قهرمان جان خود را فدا کردند

افسوس و حسرت و همدردی

و روز از نو و روزی از نو

لعنت به شهری که من شهروندش هستم

لعنت به سکوت من که کمتر از کم کاری مسئولین نیست

مسئول محترم من شرمنده ام که تو وظیفه شناس نیستی 

مقصر ما هستیم که به بقا و زیستن در روزگاری که شما خالق شده اید

کافر شده ایم.

شاید قبل از مرگ باشد شاید هم کسی که در گور زنده می خوابد بعد از مرگش باشد

انسانی که قبل از مرگ در گور زندگی می کند  را در کجا دفن می کنند؟

شاید او دفن شده است در زنده ماندن و متولد شود در مرگ

خورشید برف های زمستان را پاک کرد

 تا شکوفه های بهاری نوید زنده شدن دنیا را فریاد زنند

       من برف بودم ، من مردم!

نوید ایدیار

 Rumi

آروم نمی گذارتم

به یاد هادی پاکزاد 

اگر به جای آن این بودی

کسی که می خواستی باشی 

از دیروز تا فردا 

دوست فریاد می کشید. با نگاهش.

او دیگر در بین ما نبود ما هم دیگر بعد از او صدایی نداشتیم.

به یاد آذر تلخ 1393

کوچکترین اشاره ای ندید

دور و دور تر که شد فهمید 

جواب های هوی نیست 

خستگی و افسردگی و بی حالی و بی امیدی و انزجار از زندگی توی چشمای تمام مسافرای این خط مشاهده شد توسط چشمای غم زده ی من

یکی یکی بدبختا، منم یکی از اونام یا اونا از جنس منن 

بگو به من که تو مترو نمیمیرم 

قالیباف احمدی نژاد خاتمی روحانی 

من هم رای می دهم هم نمی دهم نه اینکه بیمار باشم نه ولی بیکارم. من نهیلیست نیستم ولی نا امیدم. من بی دین نیستم ولی مشکوک.  انقلابی نیستم ولی معترضم من رزمنده نیستم ولی در حال جنگم. من خلبان نیستم ولی در حال سقوطم. 

من هستم ولی نیستم. ولی شما دکتر و مهندس و خلبان و رییس جمهور و شهردار باشید.