زهی

دست زدن‌های بی‌جا مانع از رشد هنر و هنرمند است.

رادیوی نو

بازنقد به روزرسانی ۹ اردیبهشت ۱۴۰۱:

دیشب که این نقد رو نوشتم بعدش یکی از همراه‌های همیشگی زهی، صنم، زیر این پست نظرش رو نوشت و این نظر انقدر خوب و جالب بود که حیفم اومد با شما مطرحش نکنم. پس پیش از خوندن نقد صنم می‌خوام ازش تشکر کنم.

صنم: من سلیقه‌‌م خیلی رپ نیست و نظرم ابدا به‌عنوان یک طرفدار نیست، صرفا به‌عنوان کسی که هر بار یاس آهنگی میده بیرون چندبار می‌شنومش تا خوب بفهمم چی‌میگه و بعد میذارمش کنار دارم میگم: من این طولانی‌بودنش رو دوست داشتم. مثل غم‌هامون که طولانی اند و یهو تموم نمی‌شن. غم‌هامون به‌هم وصل میشن، مثل فرازهای مختلف این اهنگ یاس. برای همین با همة طولانی‌بودنش برای من حکم فرمی رو داشت که واقعا همگام با معناش.

<<<<<<<<<<<<<<

چشم تصویر دریای سرخ

سایه تو اعماق نور

خیلی ساده بخوام شروع کنم باید بگم یاس دقیقا مثل فدایی (برادران غریب) بسیار سخت رپ می‌کنه. یعنی چی یعنی واج آرایی به معنا و مفهوم ارجحیت پیدا می‌کنه. جدا از سبک و استایل رپ کردن باید پرسید چرا انقد طولانی؟ پس هم ذات پنداری چی میشه. سوال پیش میاد آیا با این ترک‌های طولانی طرفداری پیدا میشه دو بیت از این لیریکس رو زمزمه کنه؟ زمزمه هیچی اصن بهش فکر کنه؟

حرف سیاسی بد نیست ولی اینکه هنر بره بشه اولویت ۲ و سیاست بشه اولویت ۱ این بده. این یعنی دقیقا خود ملتفت. ملتفت رو نمیشه ملتفتی نقد کرد. یاسی که روزی قوی بود سقوط آزاد کرده با این تولید فرم و محتوا. استراتژی‌های بد در بد. آخه واقعا طرفداراش این سقوط رو نمیبینن؟ یعنی توماچ از رو دست یاس قدیمی داره کپی میکنه هنوز جواب میگیره بعد خود یاس به این فکر نمیکنه چرا اینجوری شده؟ 

میانبر توی هنر یعنی دستمالی کردن مبانی. این یعنی چی یعنی حسن کچل کچل حسن. این فقط یه نمونه از بدترینش.

دریغا که اسم این ترک شده بیم. حالا گیریم هنر داشتی فاضل و فاضلاب و نارسیس رو کنار هم جا دادی، حرفش چی؟ آیا بینش کم از بیم شکمه نه از روی بیم فلسفه و هستی است آقای دانشمند نظر خودت چیه؟ اینو باید با طلا نوشت برای رپرای تازه کار تا یاد بگیرن چجوری بد رپ نکنن، هم در فرم هم در محتوا.

پی‌نوشت: امیدوارم یاس اصلی زود برگرده و میکروفن رو نجات بده 

حالا که این فاجعه تموم شده میشه گفت آخیش!

آخه آقا همایون و مازیار جون مگه مجبورید سریالی که خیلی باشه ۱۷ ۱۸ قسمت رو بکنید ۳۰ قسمت. بعد اصن فکر نکردید مخاطب ۷ ۸ ماه وقتی به سریال شما نگاه می‌کنه تهش هیچی ندارید بهش بدید؟ آقا همایون کاش همون راه بی‌پایان رو می‌ساختی. مثلا راه بی‌پایان ۲. 
حالا وقتشه برسیم به شخصیت‌هایی کدویی که در این سریال بد طراحی کردند.

علیرضا: پسرخاله‌ای که داییش سرش رو کلاه گذاشته و عقده‌ای شده - تنها نکته مثبت این سریال همین بازی پوریا رحیمی سام بود. ولی امان از تهش که تو دو قسمت آخر یهو در هیبت جوکر ظاهر شد و همه رو نفله کرد.

سمیرا: شیطانی که از شهرستان اومده و قراره همه رو هم گول بزنه و با علیرضا یه زوج شیطانی بشن. اون وسطام میگن شوهر و بچه داشته اونا رو ول کرده تا ما بفهمیم چه آدم بدیه.
 

فعلا باید برم به کار برسم اگه نقدی که نوشتم رو دوست داشتید بگید ادامه شو هم بنویسم براتون! دوست جونیای خسوف بین:)))))

قطب انسانیت در فیلم یک پسره نیمه مونگله 

این جمله عین عبارت صحبت منتقدی هست که ادعای نقد داره (لینک ویدیو صحبت‌های منتقدنما) . ادعا میکنه وردست مرتضی آوینی درس انسانیت آموخته.
مسعد فراستی شاید منتقدی سینما شناس باشه اما بدون شک یک منتقد لمپن است و سال‌های سال است که در این جهل و جهالت سعی دارد
قلم فرسایی کند. بکار بردن واژه استمنا برای فیلم ضعیف کیمیایی از نمونه کارهای استاد مقوایی نقد سینمای ایران است. واژه‌ای که به هنر مربوط نیست.
از هیچکاک سخن گفتن اما از لمپن‌های گاراژهای قدیم طهرون در سخن، الگو گرفتن. این بهترین وصف از مسعود فراستی لمپن، منقد بی‌ارزش سینمای ایران است. 

سعید ابوطالب در راستای تولید آثار بی ارزش چه از نظر فرم و چه محتوا اینبار به سراغ ایده‌ای اینستاگرامی و ترند روزهای قبل از کرونا یعنی بازی مافیا رفته است. با تقسیم بندی زن و مرد به سبک توالت‌های رایج در پاساژ. و پوشش کاملا اگزوتیک و بیشتر نزدیک به آثار کمدی. آن هم از نوع کمدی کم ارزش.

در روزهایی که افراد خلاق جامعه هنر بیکار هستند سعید ابوطالب مرد همه طرفه هنر، به مانند هر زمان دیگری مشغول به خلق آثار ضعیف و بی مخاطب است.

چرا سریال چرنوویل را باید تماشا کرد؟

پادکست خیابان دهم

سریالی در ژانر پلیسی جاسوسی تا اینجا با ژانر مشکلی نداریم ژانری که در سینما و تلویزیون بسیار مهجور مانده اما نکته ی پر رنگی که در ابتدا به چشم می آید ضعف درام قصه می باشد گویا که هدف بیشتر پرداختن و یا جواب دادن به شخص خاصی بوده. ضعف در فیلمنامه عدم پرداخت به شخصیت پردازی ها به عنوان مثال کاراکتر داریوش فرهنگ به عنوان یکی از شخصیت های کلیدی سریال هنوز گنگ در سریال ایستاده است. شخصیت بهرامی با بازی تکراری اما خوب فرهاد قائمیان هم گویا تنها رسالتش کوبیدن نویسنده ها می باشد و شخصیت دکتر اطلاعات با بازی اتابک نادری را شاید به توان به عنوان یکی از کلیشه ای ترین شخصیت های تاریخ صدا و سیما قلمداد کرد جایی که هیچ دکتری خطا نمی کند و همیشه با پلیس همکاری دارد اما کارمندان مرتبه پایین ممکن مرتکب خطا شوند( همانطور که میبینیم عامل نفوذی در فیلم یک زندان بان است). در کل سریال از منظر محتوا فاقد اعتبار مناسب است اما به دلیل بازگو کردن یک اتفاق حقیقی از کشش و هیجان بالایی بهره می برد فقط ای کاش که هم از کارگردان ماهر تر و هم از فیلمنامه نویسان نخبه استفاده می شد.

نقد سریال برادر جان

بررسی فیلم من پیش از تو

محمد حسین مهدویان در باتلاق جهالت

بهترین دیالوگ عباس کیارستمی

این سریال جدا از بحث های مفهومی وفنی سریال که قابلیت پرداخت فراوانی را دارد باید ریال چرنوویل را تماشا کرد تا به سیاست ورزی های دولت شووروی پی برد. به سیاست های که در دهه های گذشته بر جان و حیات مردم الویت داشت به سیاست های که با ایدئولوژی های بی منطق سعی بر مقابله با دشمنان خیالی داشت با سیاست هایی که حاضر بود در ابتدا مردم کشور خودش و سپس تمامی مردم دنیا نابود شوند و ازهستی ساقط گردند اما اخبار و حقایق را به دروغ پخش کنند و حتی به هنگام دریافت کمک هم باز این دروغ ها پایان نپذیرفت و در جایی که می شد از شیطان بزرگ آمریکا کمک خواست برای نجات دادن جان انسان ها اما باز مقاومت داخلی ارجحیت داشت به خون هزاران نفر در دنیا.

 بررسی فیلم من پیش از تو

بررسی فیلم تنگه ابوقریب

نقد فیلم رویاها کوروساوا

فیلم زاپاس

انقد ضعف داره که هر چی بگم بازم ناقصه ولی فقط برای اینکه دوباره گفته نشه نقدت کامل نبود باید گفت داستان خط روایی ناقصی داره و ضعف هایی که در 7 قسمت ابتدایی به سمت فاجعه حرکت میکنه گویا نصف فیلمنامه رو آقای فیلمنامه نویس نشته نصف دیگه رو آقای تهیه کننده ی مطرح و بنام و همه کاره

بعد شما توقع داری اصن بشه یه همچین پیتزای قورمه سبزی نقد کامل کرد؟

نقد سریال برادر جان

نقد فیلم رویاها کوروساوا

چرا باید مغزهای کوچک زنگ زده را دید؟

بررسی فیلم زنان قرن بیستم

سجاد افشاریان اولین پاشنه ی آشیل سریال گویی کاراکتری وجود ندارد نقش را برای سجاد ننوشته اند سریال را برای سجاد افشاریان ساخته اند. تاکید سریال بر روی خاکستری بودن چاووش بر روی منطق 0 و 1 سوار است و خاکستری بودن شکل نمی گیرد. جدا از شخصیت داستانی حنیف که باز هم مشابه اکثر بازی های کامران تفتی زجر آور است این از اعماق دیالوگ ادا کردن و استفاده ی بیش از حد از میمیک صورت اما تیر آخر را بدون شک شخصیت کریم بوستان به فیلم وارد می کند شخصیتی در ردای معصومین با دلنوازی و درویش بازی به سبک سعید نعمت الله که در آثار قبلی او هم دیده شده نمونه ی موفق اینگونه بازی ها و ترحم خریدن از مخاطب.

بررسی فیلم من پیش از تو         

 بررسی فیلم تنگه ابوقریب

نقد فیلم رویاها کوروساوا