زهی

خلاصه داستان:

داستان دشمنان، اثر آنتوان چخوف، در مورد دو دوست به نام "پاول نیکولایویچ" و "سِرگِی پتروویچ" است که در یک شهر کوچک زندگی می‌کنند. پاول نیکولایویچ یک لیبرال و سِرگِی پتروویچ یک محافظه‌کار است. این دو دوست در مورد مسائل مختلف سیاسی و اجتماعی با یکدیگر اختلاف نظر دارند.

نقد:

داستان دشمنان، داستانی کوتاه اما عمیق است که به بررسی مضامین مهمی مانند دوستی، سیاست و ایدئولوژی می‌پردازد. چخوف با ظرافتی خاص، تنش و درگیری بین دو دوست را به تصویر می‌کشد.

شخصیت‌ها:

• پاول نیکولایویچ: شخصیت اصلی داستان، مردی لیبرال است که به آزادی و برابری انسان‌ها اعتقاد دارد.
• سِرگِی پتروویچ: دوست پاول نیکولایویچ، مردی محافظه‌کار است که به نظم و سنت اعتقاد دارد.

مضامین:

• دوستی: چخوف در این داستان به بررسی دوستی دو مرد با دو گرایش سیاسی متفاوت می‌پردازد. این دو دوست با وجود اختلاف نظرهایشان، به یکدیگر احترام می‌گذارند و دوستی خود را حفظ می‌کنند.
• سیاست: چخوف در این داستان به موضوع سیاست و ایدئولوژی نیز می‌پردازد. او نشان می‌دهد که چگونه اختلاف نظرهای سیاسی می‌تواند به دشمنی و درگیری بین افراد منجر شود.
• تحمل: چخوف در این داستان به موضوع تحمل و احترام به عقاید دیگران نیز می‌پردازد. او نشان می‌دهد که چگونه دو فرد با دو گرایش سیاسی متفاوت می‌توانند با یکدیگر دوست باشند و به عقاید یکدیگر احترام بگذارند.

سبک:

چخوف در این داستان از لحنی طنز و گزنده استفاده می‌کند. او با استفاده از این لحن، تناقضات و پوچی‌های جامعه را به تصویر می‌کشد.

جمع‌بندی:

داستان دشمنان، داستانی کوتاه اما عمیق است که به بررسی مضامین مهمی مانند دوستی، سیاست و ایدئولوژی می‌پردازد. چخوف با ظرافتی خاص، تنش و درگیری بین دو دوست را به تصویر می‌کشد و به خواننده نشان می‌دهد که چگونه می‌توان با وجود اختلاف نظرهای سیاسی، با یکدیگر دوست بود و به عقاید یکدیگر احترام گذاشت.

نکات قابل توجه:

• داستان دشمنان در سال 1887 نوشته شده است.
• این داستان در مجموعه داستان‌های کوتاه "نامه‌های یک شکارچی" منتشر شده است.
• داستان دشمنان به زبان‌های مختلف ترجمه شده است و مورد تحسین منتقدان و خوانندگان قرار گرفته است.

زندگی در این دنیا آسان نیست. همه به طور مدام از چیزهای کوچکی که به اشتباه رخ می دهد، ناراحت می شوند: فردی توسط یکی از دوستان مورد توهین قرار می گیرد. خانواده‌ی دیگری مورد اغفال قرار می گیرد و دیگری با همسر یا فرزند نوجوانِ خود مشاجره بدی دارد.

غالباً مردم وقتی ناراضی هستند گریه می کنند. این طبیعی است. برای مدت کوتاهی وقتی جوان بودم، در دفتری کار می کردم. اواخرِ وقت ناهار، وقتی افرادِ دفتر گرسنه و خسته می شدند، گریه می کردند. رئیسِ من، سندی را برای تایپ به من می داد، و من انجام آن را به طور مکرر به تعویق می انداختم. او با فریاد به من می گفت "تایپ کن!" و من فریاد می زدم "تایپ نمی کنم!" تا زمانی که آماده رفتن برای ناهار می‌شد، اشک ناامیدی روی گونه هایش جاری می شد. اگر یکی از آشنایان برای صرف ناهار به دفتر می آمد، رئیس به او پشت می کرد و آن شخص را نادیده می گرفت. سپس آن شخص غمگین می شد و کمی  اشک می ریزد.

بعد از ناهار ، معمولاً حالمان بهتر می شد ، و دفتر مملو از هیاهو بود، افرادی که پوشه هایی را حمل می کردند و اینجا و آنجا تند راه می رفتند، ناگهان صدای خنده از اتاقک بلند می شد. کار تا بعد از ظهر خوب پیش می رفت. سپس وقتی همه ما دوباره گرسنه و خسته می شدیم، حتی بیشتر از صبح خسته، دوباره گریه می کردیم.

بیشتر ما هنگام بیرون آمدن از دفتر به گریه ادامه می دادیم. در آسانسور ، آرنج را جمع کردیم و در راهِ رفتن به مترو به افرادی که به سمت ما می آمدند،خیره نگاه می کردیم. در پله هایی که به مترو پایین می آییم ، از میان جمعیتی که بالا می آمدند ، با زور به پایینِ پایین می آمدیم.

تابستان بود. در آن روزها، در واگن های مترو تهویه مطبوع نبود و هنگامی که همه در کنار هم ایستاده بودیم، بین ایستگاه ها تاب می خوردیم، اشک گونه هایمان را خیس می کرد ، عرق از پشت و پاهای ما می ریخت و پاهای زنان در آنها متورم می شد. 

نمی دانم ، چون با آنها نبودم. فقط می توانم تصور کنم. من خودم معمولاً در خانه گریه نمی کردم ، مگر در سر میز ، اگر شام خیلی ناامید کننده باشد ، یا اگر زمان خواب نزدیک است ، زیرا واقعاً نمی خواستم بخوابم ، زیرا نمی خواستم روز بعد بلند شوم و و به محل کار خود بروم. اما شاید دیگران در خانه گریه می کردند ، شاید تمام عصر و خارج از آن ، بسته به آنچه در آنجا پیدا می کردند ، گریه می کردند.

لیدا دیویس

به تماشا ایستاده بودم که ببینمت.
وقتی می‌گویم به تماشا ایستاده‌ام، خیال نکن فقط با چشم‌هایم نگاهت می‌کنم. نه... همه‌ تن چشم می‌شوم!
آخر، راحت نمی‌شود گذشت از تصویری که تو را قاب کرده.
این را فقط من می‌دانم. فقط من می‌دانم، آن چند تار موی روی پیشانی‌ات چه بازی‌ها با قلبم می‌کند. فقط من می‌دانم ته ریش نشسته بر صورتت چه بلایی بر سر دستانم می‌آورد تا لمسش نکند. فقط من می‌دانم آن صدای بمت چطور زیرو رو می‌کند تک‌تک سلول‌های بدنم را.
فقط تو نمی‌دانی، که من می‌دانم!
نمی‌دانی دو سال است، عاشق انتگرال و رادیکال شده‌ام.
نمی‌دانی دو سال است، روزهایم را جذر می‌گیرم تا برسم به تو.
نمی‌دانی دو سال است، توانم را به توان می‌رسانم تا مقابلت بایستم.
و نمی‌دانی، دو سال است که دیگر من، من نیستم.گم کرده‌ام خودم را در نگاهت.

می بینمت! می‌آیی، مثل همیشه سر وقت و با لبخند همیشگی‌ات.
با همه‌ی وجود نگاهت می‌کنم. تنها چیزی که از دستم بر می آید!
اما...
مات می‌شوم با دیدن حلقه‌ای که در دستت به همه‌ی بی‌قراری‌های دو ساله‌ام، نیشخند می‌زند.
اشک نیست که در چشمانم حلقه می‌شود...
خون است که به دلم می‌نشانی!
مبارکت باشد...استاد.

ثنا نصیری

دیگر خیلی وقت است که مسواک زدن را به چشم عملی نمایشی نگاه می کنم. مسواک، دندان ها را سفید می کند اما قادر به پاک کردن هیچ گرفتگی‌ای نیست. بعد از شستن مسواک و لبخند زدن رو به آینه حس می‌کنی همه چیز روبراه است اما کافی‌ست نگاهی به شیار پنهان لای دندان‌ها بیندازی و فاجعه را از نزدیک ببینی.
وقتی چیزی لای دندان هایم گیر کرده، وقتی اعصابم از این گیر کردگیِ لعنتی خرد شده، هیچ وقت سراغ مسواک نمی روم. مسواک شبیه آن دسته آدم هایی ست که در مواقع گرفتاری و دلواپسی فقط می توانند پیشنهاد بدهند: «بهش فکر نکن!» و هیچ وقت نمی توانند در جهان واقعی گره‌ای را باز کنند و کوچه بن بستی را تبدیل به شاهراه کنند. در زمانِ گرفتاری‌های دندانی، مستقیم می روم سراغ قهرمان زندگی ام؛‌نخ دندان. نخ دندان کارش را بلد است. حرفِ بی خود نمی زند، ژاژ نمی‌خاید و بدون فوت وقت راهی شکاف تنگ می شود، خودش را به مخمصه می فرستد، بیگانه را پیدا می کند، سفت یقه اش را می چسبد، آن را به دام می اندازد و با خود بیرون می کشد. نخ دندان هیچ وقت دست خالی بر نمی گردد. اگر دست خالی برگشت، یعنی اوضاع خراب است.
همه آدم ها در زندگی به یک نخ دندانِ زنده نیاز دارند. کسی که اهل عمل باشد و نخواهد مشکلات سخت و حساس را با دعا و فرستادن انرژی مثبت حل کند. کسی که بدون نگرانی بزند به عمق حادثه، گاهی لثه را خونی کند اما موفق بیرون بیاید. کسی که در زمان برخوردن به مشکلات بگوید: «حلش می کنم» و حلش کند.
نخ دندان‌های زندگی کسانی هستند که می شود بهشان تکیه کرد. می‌شود بهشان امید بست. می شود مطمئن بود که آنها دوباره شرایط را به حالت طبیعی بر خواهند گرداند. نخ دندان ها اهل ادا و تظاهر نیستند. کسی برایشان در تلویزیون و مجلات تبلیغ نمی‌کند. نه مثل مسواک رنگارنگ اند ونه خوش تراش. نخ دندان‌ها نجات دهندگان از یاد رفته ای هستند که هیچکس ازشان امضا و عکس یادگاری نمی خواهد. آنها قهرمان های واقعی زندگی هستند و در دنیای مسواک های پر سر و صدای بی فایده، چه سخت است نخ دندان بودن.

آنالی اکبری 

ما، در هیچ حال، قلب هایمان خالی از غم نخواهد شد؛
چرا که غم، ودیعه یی ست طبیعی که ما را پاک نگه می دارد .
انسان های بی اندوه،
به معنای متعالی کلمه،
هرگز " انسان " نبوده اند و نخواهند بود.
از این صافی انسان ساز نترس...

آتش بدون دود
نادر ابراهیمی

وقتی رونالد پسر آقای لیسی از جنگ برگشت خانه، دوش گرفت یک شلوار جین تازه و تیشرت نو پوشید، کلاه بیس بال کهنه ی دوران دبیرستانش را پیدا کرد و سفت کشید روی پیشانی اش. بعد هم رفت بیرون و افتاد به جان تورها. حدود دو هفته ای با تورها مشغول بود. یک روز آقای لیسی گفت: «ببینم پول هایی را که پس انداز کرده ای چکار می کنی؟» رونالد مدتی دیگر با تورها مشغول بود بعد رفت به بازار و یک هادسن هورنت دست دوم خرید. چهار پنج روز سوار هادسن توی شهر این ور
و آن ور گاز می داد. هر وقت هم تشنه اش می شد خودش را می بست به آب جو.
روز ششم که یکی از چرخ ها پنچر شد، رونالد ماشین را قفل کرد و زد به بی خیالی. روز بعد به موزه ی آتکینز کانزاس سیتی رفت و ده دوازده تا کارت پستال نیم تنه‌ی بنجامین فرانکلین را خرید. به نظرش می رسید آن نیم تنه‌ی طاس با موهای بلند که روی شانه ریخته فرانکلین را به غریب ترین آدم زبان بسته تبدیل می کند. به نظر می رسید فرانکلین از چیزی دلخور باشد. رونالد سوار اتوبوسی شد و راه نیویورک را در پیش گرفت. این سفر البته چیزی نداشت فقط در تمام مسیر طولانی مردی کنارش نشسته بود و می‌ خواست یک جوری داستان از دست دادن غده پروستات اش را به او حالی کند. رونالد اتاقی نزدیک استادیوم یانکی گرفت. یکی از کارت پستال های فرانکلین را برای پدرش فرستاد، فقط با یک امضا، دوستت دارم، رونالد!
بعد هم نشست کنار پنجره و بیرون را نگاه کرد. دم پلکان فرار، یک تکه بادکنک قرمز گیر کرده بود که باد آن را تکان می داد. سرانجام باد بادکنک را برد. رونالد خسته شد، لباسهایش را درآورد، پرید روی تخت. انگشت های دستش را شمرد که تیر می کشید.

گری گیلدنر
اسداله امرایی

موش گفت : “ افسوس دنیا روز به روز تنگ تر می شود . اول آن قدر بزرگ بود که می ترسیدم . دویدم و دویدم و خوشحال بودم که سرانجام در دوردست ، چپ و راستِ خودم دیوار هایی دیدم ، اما این دیوار های بلند با چنان سرعتی به هم نزدیک می شوند که به آخر خط می رسم و تله ایی که باید توی آن بیفتم ، گوشه ایی منتظرم است .
گربه گفت : فقط باید مسیرت را عوض کنی ، و آن را خورد .

دیوار چین
فرانتس کافکا

كشتی تازه لنگر برداشته
و راه دريا را پيش گرفته بود،
اما هنوز صدای دندان قروچه جرثقيل ها كه
مدتی پيش از كار افتاده بودند،
توی گوش جواد زوق زوق می كرد...

اما آنچه كه در اين سفر آزارش ميداد،
گروه بسيار از مسافرين جورواجور
و رنگارنگی بودند كه بليت درجه سه داشتند.

صادق چوبک
 چراغ آخر

بخش دوم (پایانی)

اکبر با نُنُری گفت :

« مال خودمه ها ! »

با رنجش گفتم :

« نقلدانش مال منه . تازه من برات گرفتمش . »

با تندی گفت :

« مال خودمه . مال خودمه . من اول پیداش کردم . »

آهسته گفتم :

« پس نقلدان من چی می شه ؟ »

گفت :

« الان می رم کاسه می آرم . »

خواست بلند بشود که پایش خورد به آتش ریزِ زیر کرسی . خرخر بابا ناتمام ماند . از ناراحتی لپ اکبر را که نرم و بی خون بود گرفتم و فشار دادم و از حرص لرزیدم .

اکبر جیغ خفه ای کشید : « آی ، آی . »

ماهی ها ساکت ایستاده بودند و هی آب می خوردند .

کرسی تکان خورد . بابا ایستاده
بود بالای سرمان . چشم هایش مثل چشم ماهی ها شده بود . از ترس رفتیم زیر کرسی و لحاف را از زیر محکم گرفتیم . دو تا مشت از پشت لحاف روی کله هامان پایین آمد . لحاف را ول دادیم و با جیغ و داد زدیم بیرون .

نقلدان دست بابام بود . در را باز کرد و آن را ول داد میان حیاط . ماهی ها روی زمین پرپر زدند . کلاغی لب بام غارغار کرد . آمد و ماهی ها را برد .

از دور ابرهای آسمان سیاه می شدند . توی تاریکی رو پله های پله های پشت بام چمباتمه زده بودیم . پچ پچ بغض آلود ما دل تاریکی را می خراشید .

- تقصیر تو بود .

- تقصیر تو بود .

- تقصیر تو بود .

- تقصیر تو بود .

دلم فشرده می شد . از آشورا صدای توله سگی کتک خورده می آمد . ننه نیامده بود . شاید دکان صاحب کارش بسته بود و او هنوز منتظر ، پشت دکان نشسته بود .

پایان
 

بعد از ظهر پنجشنبه بود ؛ مثل همه ی پنجشنبه ها خاموش و دلگیر و کمی هم خوشی تعطیلی جمعه . اواخر پاییز بود . اتاق هنوز نم داشت . یک هفته پیش سیل آمده بود . بابام زیر کرسی خوابیده بود .

آفتاب روی دیوار کاهگلی حیاط رنگ می باخت ؛ دلم می خواست آفتاب نرود . هیچ وقت نرود و مشق هایم خود به خود نوشته بشوند و بابام از خواب بیدار نشود : هر وقت بلند می شد ، بهانه می گرفت و کتکمان میزد . دلهره ی شنبه در دلم بود . آن همه مشق و جدول ضرب و معلم نامهربان و صدای ماست فروش دوره گرد در کوچه . چرا هیچ کس نبود که دوستمان داشته باشد ؟ ولی بود . بچه گربه هایی بودند که شبها ، دزدکی توی جامان می بردیم . دست هامان را می لیسیدند و برایمان خُرخُر می کردند ؛ اما تا غافل می شدیم ، می رفتند و پای بابا را گاز می گرفتند و می لیسیدند و بابام پرتشان می کرد تو حیاط .

شعر کودک یتیم را زمزمه می کردم که کوزه اش شکسته بود . به یاد گنجشکم افتادم که چند روز پیش مرده بود . از مدرسه که آمدم مرد . شاید دست گیر داده بودم تا از مدرسه برگردم ، آن وقت بمیرد . من که آمدم کز بود . موچه کشیدم نیامد . رفتم نزدیک ، سرش را زمین گذاشت و مرد .

آفتاب می پرید .اگر توی آشورا می رفتم ، آفتاب را می دیدم که هنوز از روی دیوار نانوایی بالا نرفته بود . حوصله ی بیرون رفتن نداشتم . کرسی مرا به خودش چسبانده بود . بابام خر خر می کرد . گرسنه ام بود ؛ اما ننه من و اکبر را قسم داده بود که دست به نان نزنیم . ننه با التماس گفته بود :

‌« به پیر به پیغمبر ، پول ندارم دوباره نان بخرم . » بعد گفته بود :

« بگین به امام رضا نان نمی خوریم ! »

ما هم ایستاده بودیم کنار دیگ نان و با هم گفته بودیم :

« به امام رضا به جان ننه نان نمی خوریم . »

ننه رفته بود بازار کلوچه پز ها تا کلاش هایی را که چیده بود به صاحب کارش بدهد و با مزدش برای شب از وسط راه کله پاچه بخرد . اگر دکان صاحب کار ننه بسته می بود خیلی غمگین می شد . تا خانه گریه می کرد .

روزنامه ی روی در تکان می خورد . عکس سه تا بچه روی روزنامه بود که خرس بزرگی را بغل کرده بودند . خرس خیلی تپلی و قشنگ بود . دوباره به یاد شعر کودک یتیمی افتادم که عکسش توی کتابمان بود . دلم تنگ بود .

یک چیزی میان گلویم پایین وبالا رفت . از گلویم بالا آمد . آمد توی صورتم و از چشم هایم بیرون آمد و صورتم را گرم کرد . با پشت دستم صورتم را پاک کردم ، شوری اشک در تَرَک های پشت دستم دوید و کز کز کرد .

گوشه ی در باز شد . اکبر کله اش را تو اتاق کرد و بعد با نوک پا میان اتاق سُرید . سر گذاشت بیخ گوشم و پچ پچ کرد :

« دو تا ماهی کوچولو آمدن توی چشمه ی لب آشورا . می آی بریم بگیریمشان؟!»

از جا پریدم و گفتم :

« بریم ، بریم . یواش بابا بیدار نشه . »

تکان که خوردم کرسی جیرجیر سختی کرد . خرخر بابا تمام شد . نفس من و اکبر در سینه مان برید . بابا شانه به شانه شد و بریده بریده نالید :

« خدایا غضب را از ما دور کن . »

همان طور نشستیم و به بالای کرسی زل زدیم . روی کرسی یک کلاف نخ کلاش با یک سوزن افتاده بود . بابا خرخر را از سر گرفت .

با تُک پا رفتم و نقلدان کوچکی را که گوشه ی طاقچه بود ، برداشتم . نقلدان گلوه اش ترک خورده بود ؛ از میان آشورا پیدا کرده بودم . با اکبر رفتم . به چشمه که رسیدیم اثری از ماهی ها نبود . دلخور شدم . به اکبر گفتم :

« کجان پس ، باز هم دروغ گفتی نادرست ؟ »

اکبر گفت :

« نادرست خودتی . یقین رفتن زیر لجن ها . »

دست بردم زیر لجن ها و کاویدم . یک ماهی با شکم زرد شلاقه زد . اکبر با شادی گفت :

« ای امام زمان اوناهاش . »

نقلدان را از آب پر کردیم . دو نفری با تلاش ماهی ها را گرفتیم . آفتاب رسیده بود روی لبه ی بام نانوایی .سوز و سرمای غروب دست هامان را بی حس کرده بود .

آهسته آمدیم تو اتاق . ننه نیامده بود . اتاق کمی تاریک شده بود . بابا هنوز خرخر می کرد . بچه های روی روزنامه ها محو شده بودند . یواش رفتیم زیر کرسی . با شکم خوابیدیم و نقلدان را جلومان گذاشتیم .

ماهی ها با چشم های دریده تماشامان می کردند . اکبر دست برد و نقلدان را جلو خودش کشید . من دوباره آن را جلو خودم کشیدم...

ادامه.... http://zehi.blogfa.com/post/1018

روزبه معین

معرفی کتاب دیدن دختر صددرصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل

داستان دو ماهی در نقلدان

شهرام شیدایی

كالسكه‌ی دو اسبه‌مان، به شتاب از راهی كوهستانی كه مهتاب بفهمی‌نفهمی روشن‌اش كرده بود، می‌گذشت. پنج نفر بودیم: حسن گؤك‌بایراق (كدخدای سابق)، شعبان كاهیا، حسین چاووش، گمرگ‌چی و من. دو نفرمان تفنگِ یك‌لول داشتیم، دو نفرمان دولول، یكی‌مان هم ماوزرِ فرانسوی. افسارِ اسب‌ها به دستِ شعبان كاهیا بود. كالسكه هم مالِ او بود. خیلی كم حرف می‌زد. در این میان، بی‌آن‌كه حتا به عقب برگردد، گفت:
ــ پنج نفریم مثلِ شیر؛ یكی سهله، اگه دَه تام قره‌حُسنی جلومون سبز بشه مالیده‌.
حسن گؤك‌بایراق، رو به من و گمرگ‌چی:
ــ شما این قره‌حُسنی رو نمی‌شناسین، خیلی آدمِ بی‌ناموسیه. قدیما توی عروسی لبِ آب، جَوون‌ِ ما رو، مصطفای ما رو غرقِ خون كرده‌ن، همه‌ش زیرِ سرِ اون بود. یه خون‌ِ شصت‌ساله. آخرسر انتقامشو گرفتن.
این داستان‌ِ خون را، این داستان‌ِ قره‌حُسنی را آن‌قدر توی قهوه‌خانه‌ی دِه ‌شنیده بودم كه دیگر ذله شده بودم. حالا داشتیم می‌رفتیم به...

امروز دوستی پیدا کردم که منو خوشحال می کنه و من خیلی خوشحالم که اون خوشحالم می کنه، چون اين خيلی مهمه.
اگه من خوشحال بشم...
همسایه‌ های من هم خوشحال می‌ شن، خانواده ام، همکارام‌ و مردمی که هر روز می ببینم .
اونا اگه خوشحال بشن خب، خيلی های ديگه هم خوشحال می شن اینجوری شاید حال دنیا یه کم بهتر بشه.
پس چه خوبه که دوستی پیدا کردم که منو خوشحال می کنه !

شل سیلور استاین


در یک روز دل انگیز پاییز با تو روی سنگ فرش پیاده رو قدم میزدم ، دستانت را گرفته بودم و به روزهای خوب با هم بودنمون فکر میکردم . هوا صاف بود و برگ های خشک چنار، زیر پاهایمان خش خش می کرد . دخترک فال فروش از رو به رو آمد و جعبه ی فال هایش را جلويم گرفت و با نگاه معصومش از من خواست که یکی بخرم . فال را برداشتم دستانم خیس شد ، کاغذ فال نم داشت، همان لحظه حس سردی وجودم را گرفت و متوجه خیس بودن موها و صورت و لباس هایم شدم.
به اطرافم نگاه کردم ...
تو نبودی ...
هوا ابری بود...
باران می بارید ...
برگ های توی پیاده رو هم خيس شده بودند و دیگر خش خش نمی کرد ... فال را باز کردم :

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم

اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم
به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم

واينجا
من بودم و
باران و
یک شب پاییزی و
برگ هایی که دیگر خش خش نمی کردند ...

علی پورحافظ

پژوهشهای یک سگ
فرانتس کافکا

من بازگشته ام،از زیر طاق نما گذشته ام و دارم دور و برم را نگاه میکنم.این حیاط کهنه ی پدرم است.آبچاله در وسطش.ابزارهای اسقاط در هم بر هم ریخته راه پلکان اتاق زیر شیروانی را گرفته است.گربه روی طارمی به کمین نشسته.شندره ای که زمانی دور چوبی در بازی پیچیده بودند،در نسیم پر می کشد.من از راه رسیده ام.کی ازم پذیرائی می کند؟ کی پشت در آشپزخانه منتظر است؟ دود از دودکش بالا می رود،قهوه برای شام دم می کنند.آیا احساس تعلق می کنی؟آیا احساس می کنی در خانه ای؟نمی دانم،خیلی مطمئن نیستم.خانه که خانه ی پدرم است،ولی هر شیئی سرد کنار شی ء دیگر قرار گرفته،انگار دلمشغول کاروبار خودش است که من نیمی فراموششان کرده ام و نیمی هرگز نشناخته امشان.من چه فایده ای به حالشان دارم،چه معنایی برایشان دارم،ولو پسر پدرم باشم،کشاورز پیر؟ و دلش را ندارم که به در آشپزخانه بکوبم،فقط از دور گوش می دهم،ایستاده،جوری که به جای آدمی که گوش ایستاده باشد غافلگیرش نکنند.و چون از دور گوش می دهم،هیچی نمیشنوم بجز نواختن خفیف ساعت که روی روزگار کودکی ام می گذرد،ولی شاید فقط فکر می کنم که می شنومش.هر چیز دیگری که در آشپزخانه رخ می دهد راز کسانی است که آنجا نشسته اند،رازی که از من پنهان می دارند.هر چه بیشتر جلوی در درنگ کنید،بیشتر بیگانه می شوید.چه پیش می آمد اگر کسی در را اکنون می گشود و از من سوالی می پرسید؟آیا من خودم عین کسی رفتار نمی کردم که میخواهد رازش را پنهان دارد؟

فرانتس کافکا
امیرجلال الدین اعلم

عمر و روزهای زندگیمون گذاشتیم پای آرمان و اعتقاد

اما گویا قویا اشتباه بود اون کسی برد که بیخیال بود به فلسفه زندگیش

اون کسی برد که فکر میکرد همه ی مردم دشمنش هستن

مثبت اندیشی شاید حقیقت زندگی باشه اما کلید پیروزی نمیشه

همونطور که یه برنده لزوما آدم نمیشه پس اگه با حسرت و عقده زندگیتو ساختی

یادت باشه آدم نشدی فقط یه برنده شدی که بوی دوپینگ میده زندگیت

از اجتماع نمی ترسم از مردم نفرت ندارم همون قدری که به خیلیا مدیونم از خیلیام پیر شدم

بلندپروازم اما نمیشه تنها رویاپردازی کرد نمیشه نمیشه صبر کرد

کنار مردمی که فقط یه تصویر از خودشون دارن تصویر بی انصاف 

از خودم یه سوپرمن ساختم یه قهرمان که کم کم داره به آخرای قصه میرسه 

آخر این قصه سوپرمن قهرمان نمیشه نمی خوادم بشه اون فقط میخواد بدونه واسه چی زندس

هدفش چیه واسه چی و کی باید بجنگه و هودشو به آب و آتش بزنه سخته خیلی سخته اما سوپرمن تا وقتی

که سقوط نکنه و بمیره به همین خیالپردازیاش ادامه میده

‍ دیروز برای لحظه‌ای شکستم. توی کلاس، داشتم رمانم را می‌خواندم. رسیده بودم به آخرهاش. هی تو دلم می‌گفتم «مرتضا تصویر نکن. تصویر نکن.» به خودم یاد داده بودم که نباید احساسم غالب شود. با این حال، هر خطی که می‌گذشت، صدای خرد شدنم را بیشتر می‌شنیدم. تصاویری که نوشته بودم جان می‌گرفت و پر رنگ‌تر می‌شد. وسط خواندن، چندباری سرفه کردم. یکی دوبار منتظر ماندم تا نفسم‌ بیاید بالا. چند باری هم تپق زدم تا رسیدم به آن پاراگراف کوفتی.
شکسپیر می‌گوید داستان چیزی بجز دروغ نیست. با این‌حال، همه چیز را جوری چیده بودم که مرز میان دروغ و واقعیت پیدا نشود. فقط توی یک پاراگراف، چند کلمه حقیقی نوشته بودم. کلمه‌های زنده.
نوشته بودم «از وقتی مریض شده بود، خودم می‌شستمش.» موقع ‌خواندن، بغضم را لای‌ کلمه‌هایم قورت دادم. خط بعدی نوشته بودم «حمام هم خودم می بردم. لیف می‌زدم. سنگ پا می‌کشیدم.» چرا این‌ها را نوشته بودم؟ جانم داشت در می‌آمد. با دیالوگ بعدی شکستم. تکه تکه. ریز ریز. نوشته بودم «چشم‌هاتو ببند شامپو نسوزونتش.» یک آن خودم را دیدم توی حمام. چشم‌هاش را که نباید می‌سوخت. گونه‌هاش را. دست‌های ورم کرده اش ‌را. دیدم دارم موهای کفی‌اش را چنگ می‌زنم. آب را چک می‌کنم که زیاد سرد و گرم نباشد. جوک می‌گویم که بخندد و دردهاش فراموشش شود. صدایش توی گوشم پیچید «خسته شدی تو هم» گفتم «من هیچ وقت خسته نمی‌شم ازت »
خط‌های داستانم را گم کردم. مهدی گفت «می‌خوای من به‌جات ادامشو بخونم؟» گفتم «نه.» اما می‌خواستم. تا ته داستانم را خودم خواندم و بلند بلند توی دلم گریه کردم. از همان ساعت هم گیر افتاده‌ام اینجا. توی حمام. آب نیست. شامپو نیست. مریضی نیست. می‌گوید «خسته شدی بالاخره.» می‌گویم «من هیچ وقت خسته نمی‌شم ازت.»

 مرتضی برزگر

بنابراین از پسران خود خواست که یک کیسه روبل در تابوتش قرار دهند.

فرزندانش هم این درخواست او را برآورده کردند.

وقتی به آن دنیا رسید، میزی بزرگ دید که انواع نوشیدنی‌ها و خوردنی‌ها مانند کوپه درجه یک قطار روی آن چیده شده بود.

با خوشحالی به کیسۀ پول خود نگاه کرد و به میز نزدیک شد.

هر چیز که در آنجا بود،‌ فقط یک کوپک (پول خرد روسیه) قیمت داشت.

از رولت خوشمزه تا ماهی‌های ساردین تازه و نوشیدنیهای متنوع…!

مرد با خود فکر کرد: چه ارزان. اینجا همه چیز بسیار ارزان است.

بعد می‌خواست یک بشقاب پر از غذاهای عالی سفارش دهد.

هنگامی که مرد پشت پیشخوان از او پرسید آیا پول دارد، یک سکۀ پنج روبلی را بالا گرفت.

ولی مرد با ترشرویی گفت: متأسفم! ما در اینجا فقط کوپک قبول می‌کنیم!

همان طور که می‌توان پیش‌بینی کرد،‌ مرد ثروتمند در این بین بسیار گرسنه و تشنه شده بود، پس به خواب پسرانش رفت و به آنها دستور داد جای روبل، مقدار کوپک در گور او قرار دهند.

همین اتفاق هم افتاد و مرد با خوشحالی به سوی پیشخوان رفت، اما وقتی می‌خواست یک مشت کوپک به فروشنده بدهد، وی خندان و در عین حال با قاطعیت گفت: این طور که متوجه می‌شوم، شما آن پایین چیز زیادی یاد نگرفته‌اید.

ما در اینجا کوپک‌هایی را قبول نمی‌کنیم که درآمد شما بوده است، بلکه فقط کوپک‌هایی را می‌پذیریم که شما هدیه کرده‌اید…

لئون تولستوی

حکایت ﺳﺮ ﺧﺮ

ﺭﻭﺯﯼ ﻣﺮﺩ ﻣﻮﻣﻨﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺧﺮ ﺍﺯ ﺩﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯿ ﺮﻓﺖ.
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﯿ ﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﺎﺭﻑ می ﮑﻨﺪ.
ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺘﻐﻔﺮﺍﻟﻠﻪ ﮔﻮﯾﺎﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺯﺩ ﻭ ﻭﻟﯽ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺑالاخرﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﺍﺏ ﺗﻌﺎﺭﻓﯽ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﮐﺸﺘﻪ می شود.
ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺟﺎﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﮐﺮﺍﻩ ﺟﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ:
ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ.
ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﺮﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﺮﺵ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﺮﺧﻮﺩﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ.
ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺣﻼﻝ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﺧﺮ ﻧﺬﺍﺷﺖ.

ﻋﺒﯿﺪ زاکانی

یكی در باغ خود رفت، دزدی را پشتواره پیاز در بسته دید. گفت: در این باغ چه كار داری؟ گفت: بر راه می‌گذشتم ناگاه باد مرا در باغ انداخت. گفت: چرا پیاز بركندی؟ گفت: باد مرا می‌ربود، دست در بند پیاز می‌زدم، از زمین برمی‌آمد. گفت: این هم قبول، ولی چه كسی جمع كرد و پشتواره بست؟ گفت: والله من نیز در این فكر بودم كه آمدی.

یک روز مانده به هزار و یکمین داستان شب
«سی‌ام»

شاید هیچ وقت دیگر نتوانم این حرف‌ها را بزنم مگر اینکه در آستانه‌ی هزار و یکمین شب، جرات و جسارتش را پیدا کنم. وقتی مرور می‌کنم نزدیک به هزار شب و گذشت نزدیک به دو سال و نیم را، تنها یک چیز به چشم‌هایم می‌آید. آن هم خستگی زیاد… خستگی و آزردگی که فقط یک جماعت برایم بیشترش کردند.

در زندگی‌ام یاد گرفته‌ام که نمی‌شود با کینه زندگی کرد. باید یک جایی وا داد و بخشید. ببخشی تا بخشیده شوی. به عنوان آخرین یادداشت و یک شب مانده به جشن بزرگ ما، می‌خواهم بگویم که من می‌بخشم. من می‌بخشم تمام کسانی را که در این هزار شب، از هیچ عملی برا خسته کردن و آزرده کردن و دل شکستن من، فروگذار نکردند. من می‌بخشم تمام کسانی را که هر روز به صورت ناشناس یا شناس تا توانستند فحش دادند و مسخره‌ام کردند. من می‌بخشم تمام کسانی را که در این مدت تا توانستند، تمامی تهمت‌ها را زدند. از کلاهبرداری و دزدی ناموس بگیرید تا بازی با فرهنگ و زبان این مردم… من می‌بخشم تمام کسانی را که بنده و مجموعه‌ی داستان‌شب، نقل محفل‌های کثیفشان بودم. من می‌بخشم تمام کسانی را که جشن دوسالگی داستان‌شب را سال گذشته، توقیف کردند؛ حالا می‌خواهد از هر ارگان و وزارت‌خانه و مجموعه‌ای باشند. من می‌بخشم آن کسی را که همیشه داستان‌شب را یک تفریح بازی دید و نفهمید که این همه آدم برای تفریح دور هم جمع نشدند. من می‌بخشم خانواده‌ام را که همیشه‌ می‌گفتند این کارها برایت نون و آب نمی‌شود. من می‌بخشم باعث و بانی بلای لوگوی داستان‌شب و بعدترش دادگاه و دادگاه‌کشی را که بر سرم خراب کرد. من می‌بخشم رآن کسی را که همیشه شنیدم پشت سرم از من و داستان‌شب بد می‌گوید. من می‌بخشمدو رفیق را که در میان راه رهایم کردند و هنوز طرح فیلم‌نامه‌هایم با تمام رفاقت‌هایمان پیش آن‌ها مانده است. من می‌بخشم آن خانمی را که از هرکاری برای زمین زدن داستان‌شب استفاده کرد. من می‌بخشم همکار قدیمی‌ام را که زمانی همراه من بود اما هنوز با من دشمنی دارد. من می‌بخشم آن خبرنگار خبرگزاری فارس را که من را جاسوس و دست‌نشانده و در گزارشی من را متهم به اختلاف‌افکنی در فرهنگ این کشور خطاب کرد. من می‌بخشم آن معاونت وزارت ارشاد را یک روز به من گفت مردم ما کتاب می‌خواهد چکار؟! من تمام کسانی را که در این دو سال و نیم آزارم دادند با حرف‌ها، حرکت‌ها، نگاه‌ها و… می‌بخشم و امیدوارم تمام شود این همه بدی و سیاهی در آستانه‌ی شکل‌گیری یک هزار و شبی دیگر…

و اما شما… که هزار و یک شب ما را شنیدید. با صدای بلند می‌گویم که حضورتان در زندگی من رحمت واسعه‌ای است که تا آخر عمر قدردان آن هستم. در این آخرین یادداشت، دعوتتان می‌کنم که ویژه‌برنامه‌ی فردا شب را گوش کنید که حرف‌ها داریم برای گفتن با شما… می‌خواهم ازتان خواهش کنم و بخواهم که یک فردا شب، ساعت ۲۳ با ما بیدار باشید تا با هم جشن بگیریم. این ساعت‌ها، بغض عجیبی در گلویم نشسته است. بغضی که با نزدیک شدن به هدفم، سنگین‌تر می‌شود. خوشحالم در زندگی‌ام بالاخره پای یک چیزی ایستادم. پای مجموعه‌ای که با تمام بدی‌ها و سختی‌ها و دشمنی‌ها، فردا به سرمنزل و مقصودش می‌رسد. دعایم کنید و انرژی‌های خوب بفرستید برایم که فردا سرآغاز روزگاری نو و جدیدی است…

#محمدامین_چیت_گران

https://t.me/dastaneshab/3141

داستان کوتاه

تارا

مرد تاریخی: تو زنده ای، تو آزادی، تو هزار هزار در اطراف داری، من در میان کنیزانم بسیار داشتم، اما به هیچ یک عاشق نشدم، تو مرا شکنجه میکنی!
تارا: تعریف کن!
مرد تاریخی: تمام تبار در این لحظه به من می نگرند و من نمی توانم برگردم، شرم بر من!
تارا: چرا دیشب در حیاط منزل من راه می رفتی؟
مرد تاریخی: زخم ها آزارم می دادند!
تارا: باید می بستی!
مرد تاریخی: این زخم ها بسته شدنی نیست! می شنوی؟ کهنه است ولی مرهم ناشدنی نیست، هر روز خون تازه از آن بیرون می آید!
تارا: از کی؟
مرد تاریخی: از دمی که تو را دیده ام!

داستان تو

داستان کوتاه نخ دندان آنالی اکبری

داستان کوتاه از مجموعه داستان های آبشوران

داستان دو ماهی در نقلدان