زهی

معرفی داستان:

داستان ملخ اثر آنتون چخوف، نویسنده برجسته روسی، در سال ۱۸۹۲ منتشر شد. این داستان کوتاه، به مانند دیگر آثار چخوف، به ظرافت و با لحنی طنزآمیز به بررسی مسائل عمیق انسانی می‌پردازد.

خلاصه داستان:

داستان ملخ حول محور زندگی زنی به نام اولگا می‌چرخد. اولگا زنی متأهل و از طبقه متوسط جامعه است که از زندگی روزمره خود خسته شده است. او در جستجوی شور و هیجان به دنبال مردی جذاب به نام وارنکا می‌رود. وارنکا مردی متظاهر و عیاش است که به اولگا وعده زندگی جدیدی می‌دهد. اما در نهایت، اولگا درمی‌یابد که وارنکا هیچ چیز جز یک توهم پوچ نیست و به زندگی کسالت‌بار خود باز می‌گردد.

نقد:

شخصیت‌ها:

چخوف در داستان ملخ، شخصیت‌های چندبعدی و پیچیده‌ای خلق می‌کند. اولگا، شخصیت اصلی داستان، زنی رنج‌دیده و به دنبال رهایی از زندگی روزمره است. او در جستجوی عشقی واقعی و شور و هیجان به وارنکا پناه می‌برد. اما وارنکا، برخلاف تصورات اولگا، مردی پوچ و توخالی است که تنها به دنبال ارضای تمایلات خود است. چخوف با ظرافت تمام، تناقضات موجود در شخصیت اولگا و وارنکا را به تصویر می‌کشد و خواننده را به تأمل در مورد روابط انسانی و جستجوی معنا در زندگی وا می‌دارد.

لحن و سبک:

چخوف در داستان ملخ از لحنی طنزآمیز و گاه گزنده استفاده می‌کند. او با استفاده از طنز، پوچی و تناقضات موجود در زندگی انسان را به تصویر می‌کشد. لحن طنز داستان، تلخی و ناامیدی موجود در آن را تا حدی تعدیل می‌کند و خواننده را با چالش تفکر عمیق‌تر در مورد مسائل مطرح شده در داستان مواجه می‌کند.

مضامین:

داستان ملخ مضامین متعددی را در خود جای داده است. از جمله این مضامین می‌توان به پوچی زندگی، جستجوی معنا، تناقضات روابط انسانی، و ناکامی در رسیدن به آرمان‌ها اشاره کرد. چخوف با ظرافت تمام این مضامین را به تصویر می‌کشد و خواننده را به تأمل در مورد آن‌ها وا می‌دارد.

جمع‌بندی:

داستان ملخ اثر آنتوان چخوف، داستانی کوتاه و خواندنی است که با لحنی طنزآمیز به بررسی مسائل عمیق انسانی می‌پردازد. شخصیت‌های چندبعدی، لحن طنز، و مضامین عمیق داستان، آن را به اثری قابل تأمل و خواندنی تبدیل کرده است.

نکات قابل توجه:

• داستان ملخ از نظر ساختار، داستانی ساده و خطی است.
• چخوف در این داستان از عنصر طنز به طور ماهرانه‌ای استفاده می‌کند.
• داستان ملخ به خواننده اجازه می‌دهد تا به تأمل در مورد مسائل عمیق انسانی بپردازد.

 

به تماشا ایستاده بودم که ببینمت.
وقتی می‌گویم به تماشا ایستاده‌ام، خیال نکن فقط با چشم‌هایم نگاهت می‌کنم. نه... همه‌ تن چشم می‌شوم!
آخر، راحت نمی‌شود گذشت از تصویری که تو را قاب کرده.
این را فقط من می‌دانم. فقط من می‌دانم، آن چند تار موی روی پیشانی‌ات چه بازی‌ها با قلبم می‌کند. فقط من می‌دانم ته ریش نشسته بر صورتت چه بلایی بر سر دستانم می‌آورد تا لمسش نکند. فقط من می‌دانم آن صدای بمت چطور زیرو رو می‌کند تک‌تک سلول‌های بدنم را.
فقط تو نمی‌دانی، که من می‌دانم!
نمی‌دانی دو سال است، عاشق انتگرال و رادیکال شده‌ام.
نمی‌دانی دو سال است، روزهایم را جذر می‌گیرم تا برسم به تو.
نمی‌دانی دو سال است، توانم را به توان می‌رسانم تا مقابلت بایستم.
و نمی‌دانی، دو سال است که دیگر من، من نیستم.گم کرده‌ام خودم را در نگاهت.

می بینمت! می‌آیی، مثل همیشه سر وقت و با لبخند همیشگی‌ات.
با همه‌ی وجود نگاهت می‌کنم. تنها چیزی که از دستم بر می آید!
اما...
مات می‌شوم با دیدن حلقه‌ای که در دستت به همه‌ی بی‌قراری‌های دو ساله‌ام، نیشخند می‌زند.
اشک نیست که در چشمانم حلقه می‌شود...
خون است که به دلم می‌نشانی!
مبارکت باشد...استاد.

ثنا نصیری

آنالی اکبری

دیگر خیلی وقت است که مسواک زدن را به چشم عملی نمایشی نگاه می کنم. مسواک، دندان ها را سفید می کند اما قادر به پاک کردن هیچ گرفتگی‌ای نیست. بعد از شستن مسواک و لبخند زدن رو به آینه حس می‌کنی همه چیز روبراه است اما کافی‌ست نگاهی به شیار پنهان لای دندان‌ها بیندازی و فاجعه را از نزدیک ببینی.
وقتی چیزی لای دندان هایم گیر کرده، وقتی اعصابم از این گیر کردگیِ لعنتی خرد شده، هیچ وقت سراغ مسواک نمی روم. مسواک شبیه آن دسته آدم هایی ست که در مواقع گرفتاری و دلواپسی فقط می توانند پیشنهاد بدهند: «بهش فکر نکن!» و هیچ وقت نمی توانند در جهان واقعی گره‌ای را باز کنند و کوچه بن بستی را تبدیل به شاهراه کنند. در زمانِ گرفتاری‌های دندانی، مستقیم می روم سراغ قهرمان زندگی ام؛‌نخ دندان. نخ دندان کارش را بلد است. حرفِ بی خود نمی زند، ژاژ نمی‌خاید و بدون فوت وقت راهی شکاف تنگ می شود، خودش را به مخمصه می فرستد، بیگانه را پیدا می کند، سفت یقه اش را می چسبد، آن را به دام می اندازد و با خود بیرون می کشد. نخ دندان هیچ وقت دست خالی بر نمی گردد. اگر دست خالی برگشت، یعنی اوضاع خراب است.
همه آدم ها در زندگی به یک نخ دندانِ زنده نیاز دارند. کسی که اهل عمل باشد و نخواهد مشکلات سخت و حساس را با دعا و فرستادن انرژی مثبت حل کند. کسی که بدون نگرانی بزند به عمق حادثه، گاهی لثه را خونی کند اما موفق بیرون بیاید. کسی که در زمان برخوردن به مشکلات بگوید: «حلش می کنم» و حلش کند.
نخ دندان‌های زندگی کسانی هستند که می شود بهشان تکیه کرد. می‌شود بهشان امید بست. می شود مطمئن بود که آنها دوباره شرایط را به حالت طبیعی بر خواهند گرداند. نخ دندان ها اهل ادا و تظاهر نیستند. کسی برایشان در تلویزیون و مجلات تبلیغ نمی‌کند. نه مثل مسواک رنگارنگ اند ونه خوش تراش. نخ دندان‌ها نجات دهندگان از یاد رفته ای هستند که هیچکس ازشان امضا و عکس یادگاری نمی خواهد. آنها قهرمان های واقعی زندگی هستند و در دنیای مسواک های پر سر و صدای بی فایده، چه سخت است نخ دندان بودن.

آنالی اکبری 

بخش اول http://zehi.blogfa.com/post/1017

 

بخش دوم (پایانی)

 

اکبر با نُنُری گفت :

« مال خودمه ها ! »

با رنجش گفتم :

« نقلدانش مال منه . تازه من برات گرفتمش . »

با تندی گفت :

« مال خودمه . مال خودمه . من اول پیداش کردم . »

آهسته گفتم :

« پس نقلدان من چی می شه ؟ »

گفت :

« الان می رم کاسه می آرم . »

خواست بلند بشود که پایش خورد به آتش ریزِ زیر کرسی . خرخر بابا ناتمام ماند . از ناراحتی لپ اکبر را که نرم و بی خون بود گرفتم و فشار دادم و از حرص لرزیدم .

اکبر جیغ خفه ای کشید : « آی ، آی . »

ماهی ها ساکت ایستاده بودند و هی آب می خوردند .

کرسی تکان خورد . بابا ایستاده
بود بالای سرمان . چشم هایش مثل چشم ماهی ها شده بود . از ترس رفتیم زیر کرسی و لحاف را از زیر محکم گرفتیم . دو تا مشت از پشت لحاف روی کله هامان پایین آمد . لحاف را ول دادیم و با جیغ و داد زدیم بیرون .

نقلدان دست بابام بود . در را باز کرد و آن را ول داد میان حیاط . ماهی ها روی زمین پرپر زدند . کلاغی لب بام غارغار کرد . آمد و ماهی ها را برد .

از دور ابرهای آسمان سیاه می شدند . توی تاریکی رو پله های پله های پشت بام چمباتمه زده بودیم . پچ پچ بغض آلود ما دل تاریکی را می خراشید .

- تقصیر تو بود .

- تقصیر تو بود .

- تقصیر تو بود .

- تقصیر تو بود .

دلم فشرده می شد . از آشورا صدای توله سگی کتک خورده می آمد . ننه نیامده بود . شاید دکان صاحب کارش بسته بود و او هنوز منتظر ، پشت دکان نشسته بود .

 

پایان
 

دو ماهی در نقلدان
از کتاب مجموعه داستان‌های آبشوران
نوشته‌ی علی اشرف درویشیان

 

بعد از ظهر پنجشنبه بود ؛ مثل همه ی پنجشنبه ها خاموش و دلگیر و کمی هم خوشی تعطیلی جمعه . اواخر پاییز بود . اتاق هنوز نم داشت . یک هفته پیش سیل آمده بود . بابام زیر کرسی خوابیده بود .

آفتاب روی دیوار کاهگلی حیاط رنگ می باخت ؛ دلم می خواست آفتاب نرود . هیچ وقت نرود و مشق هایم خود به خود نوشته بشوند و بابام از خواب بیدار نشود : هر وقت بلند می شد ، بهانه می گرفت و کتکمان میزد . دلهره ی شنبه در دلم بود . آن همه مشق و جدول ضرب و معلم نامهربان و صدای ماست فروش دوره گرد در کوچه . چرا هیچ کس نبود که دوستمان داشته باشد ؟ ولی بود . بچه گربه هایی بودند که شبها ، دزدکی توی جامان می بردیم . دست هامان را می لیسیدند و برایمان خُرخُر می کردند ؛ اما تا غافل می شدیم ، می رفتند و پای بابا را گاز می گرفتند و می لیسیدند و بابام پرتشان می کرد تو حیاط .

شعر کودک یتیم را زمزمه می کردم که کوزه اش شکسته بود . به یاد گنجشکم افتادم که چند روز پیش مرده بود . از مدرسه که آمدم مرد . شاید دست گیر داده بودم تا از مدرسه برگردم ، آن وقت بمیرد . من که آمدم کز بود . موچه کشیدم نیامد . رفتم نزدیک ، سرش را زمین گذاشت و مرد .

آفتاب می پرید .اگر توی آشورا می رفتم ، آفتاب را می دیدم که هنوز از روی دیوار نانوایی بالا نرفته بود . حوصله ی بیرون رفتن نداشتم . کرسی مرا به خودش چسبانده بود . بابام خر خر می کرد . گرسنه ام بود ؛ اما ننه من و اکبر را قسم داده بود که دست به نان نزنیم . ننه با التماس گفته بود :

‌« به پیر به پیغمبر ، پول ندارم دوباره نان بخرم . » بعد گفته بود :

« بگین به امام رضا نان نمی خوریم ! »

ما هم ایستاده بودیم کنار دیگ نان و با هم گفته بودیم :

« به امام رضا به جان ننه نان نمی خوریم . »

ننه رفته بود بازار کلوچه پز ها تا کلاش هایی را که چیده بود به صاحب کارش بدهد و با مزدش برای شب از وسط راه کله پاچه بخرد . اگر دکان صاحب کار ننه بسته می بود خیلی غمگین می شد . تا خانه گریه می کرد .

روزنامه ی روی در تکان می خورد . عکس سه تا بچه روی روزنامه بود که خرس بزرگی را بغل کرده بودند . خرس خیلی تپلی و قشنگ بود . دوباره به یاد شعر کودک یتیمی افتادم که عکسش توی کتابمان بود . دلم تنگ بود .

یک چیزی میان گلویم پایین وبالا رفت . از گلویم بالا آمد . آمد توی صورتم و از چشم هایم بیرون آمد و صورتم را گرم کرد . با پشت دستم صورتم را پاک کردم ، شوری اشک در تَرَک های پشت دستم دوید و کز کز کرد .

گوشه ی در باز شد . اکبر کله اش را تو اتاق کرد و بعد با نوک پا میان اتاق سُرید . سر گذاشت بیخ گوشم و پچ پچ کرد :

« دو تا ماهی کوچولو آمدن توی چشمه ی لب آشورا . می آی بریم بگیریمشان؟!»

از جا پریدم و گفتم :

« بریم ، بریم . یواش بابا بیدار نشه . »

تکان که خوردم کرسی جیرجیر سختی کرد . خرخر بابا تمام شد . نفس من و اکبر در سینه مان برید . بابا شانه به شانه شد و بریده بریده نالید :

« خدایا غضب را از ما دور کن . »

همان طور نشستیم و به بالای کرسی زل زدیم . روی کرسی یک کلاف نخ کلاش با یک سوزن افتاده بود . بابا خرخر را از سر گرفت .

با تُک پا رفتم و نقلدان کوچکی را که گوشه ی طاقچه بود ، برداشتم . نقلدان گلوه اش ترک خورده بود ؛ از میان آشورا پیدا کرده بودم . با اکبر رفتم . به چشمه که رسیدیم اثری از ماهی ها نبود . دلخور شدم . به اکبر گفتم :

« کجان پس ، باز هم دروغ گفتی نادرست ؟ »

اکبر گفت :

« نادرست خودتی . یقین رفتن زیر لجن ها . »

دست بردم زیر لجن ها و کاویدم . یک ماهی با شکم زرد شلاقه زد . اکبر با شادی گفت :

« ای امام زمان اوناهاش . »

نقلدان را از آب پر کردیم . دو نفری با تلاش ماهی ها را گرفتیم . آفتاب رسیده بود روی لبه ی بام نانوایی .سوز و سرمای غروب دست هامان را بی حس کرده بود .

آهسته آمدیم تو اتاق . ننه نیامده بود . اتاق کمی تاریک شده بود . بابا هنوز خرخر می کرد . بچه های روی روزنامه ها محو شده بودند . یواش رفتیم زیر کرسی . با شکم خوابیدیم و نقلدان را جلومان گذاشتیم .

ماهی ها با چشم های دریده تماشامان می کردند . اکبر دست برد و نقلدان را جلو خودش کشید . من دوباره آن را جلو خودم کشیدم...

ادامه.... http://zehi.blogfa.com/post/1018

 

این هوای تمیز و شفاف خیلی آزار دهنده ست، بدم میاد از هوای برفی، از هوای بعد از بارون و سنگ فرش های نم زده متنفرم، این ها خطرناکن، درست مثل یه دست لباس نو که هنوز مارکش رو نکندی، یا یه عطر تازه که هنوز به خودت نزدی، به نظرت این ها ترسناک نیستن؟ با وجود این ها آدم همش دوست داره بزنه بیرون.
ولی به جاش عاشق هوای گرم و داغ و طاقت فرسام، عاشق اینم که از کف پیاده رو آتش در بیاد، اصلا وقتی هواشناسی میگه توی خونه هاتون بمونید طوفان در راهه یا اینکه به دلیل آلودگی همه جا تعطیله می خوام بال در بیارم.
البته این ها دلیل نمیشه که به من بگی نا امید یا ضد حال! من فقط اینجوری خیالم راحت تره، می دونم که دلیلی نداره برم بیرون، می دونم که قرار نیست چیزی رو از دست بدم و می دونم اون لعنتی هم با کسی جایی نمیره.

 

روزبه معین

معرفی کتاب دیدن دختر صددرصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل

داستان دو ماهی در نقلدان

اورهان ولی

 

شهرام شیدایی

كالسكه‌ی دو اسبه‌مان، به شتاب از راهی كوهستانی كه مهتاب بفهمی‌نفهمی روشن‌اش كرده بود، می‌گذشت. پنج نفر بودیم: حسن گؤك‌بایراق (كدخدای سابق)، شعبان كاهیا، حسین چاووش، گمرگ‌چی و من. دو نفرمان تفنگِ یك‌لول داشتیم، دو نفرمان دولول، یكی‌مان هم ماوزرِ فرانسوی. افسارِ اسب‌ها به دستِ شعبان كاهیا بود. كالسكه هم مالِ او بود. خیلی كم حرف می‌زد. در این میان، بی‌آن‌كه حتا به عقب برگردد، گفت:
ــ پنج نفریم مثلِ شیر؛ یكی سهله، اگه دَه تام قره‌حُسنی جلومون سبز بشه مالیده‌.
حسن گؤك‌بایراق، رو به من و گمرگ‌چی:
ــ شما این قره‌حُسنی رو نمی‌شناسین، خیلی آدمِ بی‌ناموسیه. قدیما توی عروسی لبِ آب، جَوون‌ِ ما رو، مصطفای ما رو غرقِ خون كرده‌ن، همه‌ش زیرِ سرِ اون بود. یه خون‌ِ شصت‌ساله. آخرسر انتقامشو گرفتن.
این داستان‌ِ خون را، این داستان‌ِ قره‌حُسنی را آن‌قدر توی قهوه‌خانه‌ی دِه ‌شنیده بودم كه دیگر ذله شده بودم. حالا داشتیم می‌رفتیم به...

 

داستان کوتاه

تارا

مرد تاریخی: تو زنده ای، تو آزادی، تو هزار هزار در اطراف داری، من در میان کنیزانم بسیار داشتم، اما به هیچ یک عاشق نشدم، تو مرا شکنجه میکنی!
تارا: تعریف کن!
مرد تاریخی: تمام تبار در این لحظه به من می نگرند و من نمی توانم برگردم، شرم بر من!
تارا: چرا دیشب در حیاط منزل من راه می رفتی؟
مرد تاریخی: زخم ها آزارم می دادند!
تارا: باید می بستی!
مرد تاریخی: این زخم ها بسته شدنی نیست! می شنوی؟ کهنه است ولی مرهم ناشدنی نیست، هر روز خون تازه از آن بیرون می آید!
تارا: از کی؟
مرد تاریخی: از دمی که تو را دیده ام!

 

داستان تو

داستان کوتاه نخ دندان آنالی اکبری

داستان کوتاه از مجموعه داستان های آبشوران

داستان دو ماهی در نقلدان

صاحب آینده اش او را در پشت ویترین مغازه دید. مغازه دار او را آورد...

 

 

 

مترونوشت قسمت اول

نویسنده: ج_ا

مترو سواريو دوست دارم،راستش تا همين چندوقت پيش فك ميكردم بدم مياد،ولي ي جا خوندم محققا گفتن خيلي وقتا وقتي چيزيو دوست داريم،تظاهر ميكنيم ازش متنفريم.ي نوع انكاره.                                          

 ولي نميدونم،اخه ٦ ساله ميگم ازش متنفرم،چطور ممكنه نباشم؟شايد امروز ازش متنفر نيستم. اره،اين منطقي تره،بالاخره اگه از كسي واقعا متنفر باشي پيش مياد ي وقتايي كه تنفرو بذاري كنار،تازه اونم مترو،بيچاره كه بدي ب من نكرده.

خودشم ميدونه دليل اصلي تنفرم ازش اينه كه از خودم بدم مياد،از خودم بدم مياد،هروقت سوار مترو ميشم يادم مياد كه دارم درجا ميزنم،اينكه ب جايي نرسيدم،همش دارم ب ي سمت ميرم،اونم جايي كه فايده اي نداره واسم،ولي منم ادمم،بالاخره نميتونم فقط خودمو سرزنش ميندازم يكم تقصير اون  .

 اصلا شايد امروز مترو رو دوست دارم چون حس كردم شبيهيم.                           اره، تا حالا دقت نكرده بودم،چقد شبيهيم،اونم هر روز ي مسيرو ميره،اونم حتما خستست،بالاخره همونجوري كه من موفقيت بقيه رو ميبينم،اونم قطارها رو ميبينه،اره حتما،تو ايستگاه ديده،هر دفه ي جا ميرن،كلي تغيير داشتن تو زندگيشون،ولي مترو ها چي،ي خطو هي ميرن ميان،خسته ميشن،نميشن؟وايسا وايسا. ، اصلا مترو فرقي واسش نميكنه،اخه يكي نيست بگه اينكه حس تو نسبت ب مترو چيه چه فرقي ب حالش داره؟بازم نشستم تو مترو و  رفتم تو فكر و اين مغز لعنتي ول نميكنه،.اخه نه به مترو ربط داره،نه ب تاكسيا،نه ب هيچكس،ب تو ربط داره،كي ميخواي بفهمي؟اخه ي مشت اهن چ فرقي واسش داره كجا ميره؟چه فرقي واسش داره كه من شبيهشم يا نه،چرا مغزم خفه نميشه اصلا؟ميدوني چيه،مترو عزيز،من ب تو هيچ حسي ندارم،درباره تو هم هيچ فكري ندارم،.      

 نه نه،ميدوني اصلا چيه،گور باباي تو و محققا،تقصير تو هم هست،ازت متنفرم،