به کجا رسیدیم که باید نگاه کنیم به کجاها نرسیدیم
این همه راه اومدیم، با این همه سختی اما انگار نه انگار
انگار تکون نخوردیم، همون‌جا موندیم با همون حرفای قدیمی
فقط سالا زیاد میشن
زوج میشن، فرد میشن دوباره زوج میشن، فرد میشن
کبیسه میشن و کبیسه می‌مونن.
ما همه جوان نمی‌میریم
پیر میشیم
درد می‌کشیم
دقیقا به همون معنای فلسفی که بهرام بیضایی منظورش بودده که در جوونی می‌میریم، با همون دلیل زنده می‌مونیم و کم کم درد می‌کشیم.
ما پیر میشیم و می‌میریم.
برای جیم الف
آدم دلش برای گل و خاک تنگ نمیشه.
آدم یاد و خاطره بازی راه نمی‌ندازه. به سانِ ابراهیم گلستان. رفت و خوب و بدش تموم شد. مد و مه بازی ما تازه شروع شده.
برای ابراهیم شدن و گلستان شدن شاید کمی دیر شده. کمی دیر به اندازه ۱۰۰ سال.
«شب یک حالت از وقت است. من غرق در وقتم. شب منطقی است که شب باشد. شب هست. اشکال در شب نیست. اشکال در نبودنِ نور است؛ و در نشستن و گفتن که صبر باید کرد، و انتظارِ صبح باید داشت.»
- مدّ و مه؛ ابراهیم گلستان
من بودم و تنهایی. شب، دنیا را سنگین کرده بود. مهره‌های بند کرده چراغ‌ها از ته تاریکی نزدیک می‌شدند و از بالای سرم می‌گذشتند و پشت سر من نمی‌دانم کجا می‌رفتند. باد، آهسته، روی دنیای مترو‌ک من سینه‌کشان می‌گذشت.
آذر، ماه آخر پاییز
نه تو باید بترسی
که ما جا نزنیم
یعنی جا نمی‌زنیم
آره کاکا ما ذاتا پاش وایسادیم.
متنام کوتاهه چون زندگی کوتاهه
این متن هم شبیه به متن بالاست با یه تفاوت:
نه تو باید بترسی
که ما جا نزنیم
یعنی جا نمی‌زنیم
آره کاکا ما ذاتا پاش وایسادیم.
متنام کوتاهه چون زندگی کوتاهه
این بار کوتاه‌ترش نکردم، بلند بلندم بلدم بنویسم البته اگه تو دوست داشته باشی بلند‌تر بخونی؟
اگه دوست داشتی بهم بگو، بهم نظرت رو بگو من بنویسشم.
مثل امروز خسته و در به درم
مثل امروز نشسته و سر به سرم
مثل امروز پی هیچ بر پشت باد
اسیر و رها
از انتظار لبریزم
آن روز که می‌آیی نه مجنون هستم نه بیزار
اون روز که تو بیای
من مثل امروز خسته و در به درم
تو بی قراری می‌کنی
من بی‌قرارت نیستم
آخر زمستون رفتی
وسط تابستون بازگشتی
اما من دیگر منتظرت نیستم
من مثل امروز خسته و در به درم
چقدر خسته‌ای
پیش از شروع سلب مسئولیت از غم موجود در متن زیر مثل همیشه
من حالم خوش نبود از صبح، اینو عباس معروفی خوب میفهمه. اینو اون کارمند خسته بانک، که از صبح به حمید هامون فکر می‌کنه و عصر ذهنش پیش مهشیده، میفهمه. اشک اون شب چی بود؟ درد مشترک؟ کجاش یکی بود یعنی تو کجا من کجا. زیرا غمِ من از غمِ تو دور بود. تجربه زیستنم در مواجه با تو کم بود و غرور زیستنم زیاد. آینده چیه؟ کدوم اتفاق؟ کدوم برنامه! الان که دیگه میدونی چیو نمی‌خوای. خوابِ خوب. بی‌خیال. بابت همین‌ها دهنم سرویس شد. برام گرون تموم شد. انکار رو که دیگه نمیشه انکار کرد. دو شمع بودیم که سوختیم. تو نیستی که ببینی، صدای تو همین واژه‌هاست. تو نیستی ببینی، نگاه تو همین واژه‌هاست. تو نیستی ببینی، تو همین واژه‌هایی که تنهام گذاشتن. ای وای. تا الان که اینجا نبودی از اینجا به بعد هم نیستی و نخواهی بود. دیگه دیروز نمیاد ولی فردا میاد. تولد و مرگ. حالا اگه زود بیای چی؟
به خاطرِ یک روز
به خاطرِ مرگ
خسته شدم از اندیشیدن و اندیشیدن
بهم میگن شبیه به بابابزرگا شدی اما من هنوز شروع نکردم به پیر شدن. کودک درونم رو خیلی وقته گم کردم. پر از شور هستم اما برای بیانش با مشکل مواجه هستم. هنوز شیطنتای بچگیم رو یادمه. هنوز خاطرات دویدن یادمه. اما من دیگه نمی‌تونم بدوام. دیگه مثل قدیم نیستم. پس من مجبور شدم تغییر بکنم. پس پیر شدم. من دلم هیچی نمیخواد. کودکیم رو میبینم. من توی همون سن کودکی با خودم قرارداد بستم که هیچ وقت بقیه رو مقصر ندونم. هیچ وقت نگران دیر شدن نباشم. هیچ وقت نگم نشد. یا میشه یا دیرتر میشه. من در واقع همیشه فکر کردم. Over thinking در من بیداد می‌کنه. دلم هیچی نمیخواد، نه از روی یاس، نه از روی امیدواری. از رویِ هیچی نخواستن، هیچی نمی‌خوام.
خوابم نمیبره؛
دلم برای یه خوابِ خوب، یه خوابِ راحت تنگ شده
دلم بیش از هر چیزی برای یه خوابِ آسوده
برای اون صبحی که توش نگرانی نباشه تنگه
برای اون روزی که امید بود، نشاط بود، هیجان بود
برای همه این دل تنگی‌ها دلم تنگه اما از همه این دل تنگی‌ها متنفرم
از اینکه ضعیف بشم، ضعیف‌تر از این، از اینکه پیش از مرگ، بمیرم، متنفرم.
من از همه‌ی این دل تنگی‌ها متنفرم.
کنار تو در این روزها نبودن
بمان
بخوان کنار من
که من بودن
یعنی ایستاده رفتن
کنار تو کنار من ماندن
که این یعنی ایستاده ماندن
فکر میکنم قبل مرگ مثه همین الانه
نه از نظر روحی بلکه دقیقا جسمی انرژی تموم گردم. یعنی جوری که فکر میکنم همین الان یکی از اون فرشته‌های دل فریب مرگ میاد سراغم میگه یالا یالا پاشو بریم اونور جشن گرفتن. گرچه چهرازی نباشه فایده نداره یعنی این دنیا قد یه دلبر وفا نداره؟
دلبر من که خیلی خوب بود و من رسیدم بهش. پس شما برید برسید به دلبرتون که من دیگه به تهش رسیدم و دارم ازش لذت میبرم.
حالا فکر می‌کنی بعد مرگ چی میشه
پر می‌کشی میری یا یجور دیگه بر‌میگردی یا نه یه دنیای جدیدی هست که میری موتور سواری ؟
اینجا اونجاییه که دلم گرفته یعنی به سیاهی شب که نگاه میکنم هیچ نوری نمی‌بینم. از اون طرف نمی‌خوام به هیشکی بگم چقد ناراحتم از طرفی احساس تنهایی داره خفم می‌کنه. یواش یواش امشبم خوابم می‌بره. رقص غم وقتی که همش غمگینم میاد دنبالم.
توام تنهایی؟
حمله‌های عصبی و اضطراب‌های بی‌پایان درسته منو نکشته اما داره شکنجم میده. یعنی یهو پرت میشم به دنیای پر از خاطره اونجا که نشستم دل خوش کنم دوباره پرت میشم وسط شلوغی. اینجا نمیشه چشم بهم زد. اینجا همه رد میشن. از خوباش هیچی تکرار نمیشه ولی بداش رو دور تکراره.
وقتی صحبت از گلبرگ مغرور بودن میشه به این فکر میکنم تا کجا میشه سربلند ادامه داد؟
تازه سربلندی که از دید دیگران با اما و اگر دیده میشه. شرایطی که روز به روز سخت‌تر و فشاری که بیشتری و نفس تنگی که تنگ‌تر میشه
باید کجا رفت؟ از پیش غم چجوری میشه رفت و برنگشت؟ آیا شدنی هست؟ نه بعید میدونم. پس راه دیگه چی میتونه باشه؟
شاید
ای عشق کجایی تو خلوت این شب‌ها نجاتم بدی که داره تموم میشه
ای عشق با من بخون برای آخرین بار
ای عشق با من بگو برای آخرین بار
ای عشق به پیشم بیا
ای عشق تو بگو
آیا مرگ زیباست؟
تنها کسی که هیچوقت نرفت خودش بود
عجیب بد اما هنوز تو خواب زندگی می کرد
کسی از دردِ مرگِ بیداریش خبر نداشت
و نه هیچکسِ دیگه
این زندگی که برای من نیست
حالا حالاها گویا ادامه داره
زندگی سر مست که نه سگ مست میرود بی بازگشت و تند و دوان
به کجا به کجا می روی هستی من
چشم برداااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااشتی از چه
زیرا که اکنون واژه هم نیست
ندارم
بازوانی لاغر و شوم
و وحشت از امید و روزگاری که اتاق خودم
زندانِ ابدی من بود
و حسرتِ زندان بان و عشق و تکرار
در پنجره ای رو به دیوار
از من خسته تر آیا کسی هست؟
آقای رضا براهنی شما بگو با تمام فراموشی این روزهایت
که من هم دارم فراموش میکنم
نه عاشقی نه گشنگی نمی‌تواند این‌گونه تو را از پای بیاندازد. درد هستی هم که برای من و تو نیست.
درد هم که زاده امروز نیست حداقل برای ما در این جغرافیا پس تو از برای چه بی‌قراری؟
برای مرگ مگر زندگی انقدر جذاب بود که ادامه آن را هم می‌خواهی زودتر ببینی؟
چوپان درد تو زندگی و زنده ماندن و بودن هم نیست. درد تو درد من است. درد من در اعماق سینه‌م پنهان شده است به وسعت فریادم پشت این واژه‌ها.
برای اینکه زندگی خیلی شیرین و گواراست. به قول وودی آلن زندگی از مرگ خیلی بهتره، نیست؟ نه معلومه نیست این نقل و قولم از وودی آلن نیست. نمی‌دونم زندگی بهتره یا مرگ اما فعلا که زندم پس برای شما می‌نویسم زنده باد نوشتن. از کجای دنیا می‌نویسم؟ چه فرقی داره. برای کی می‌نویسم؟ برای تو. برای تو که قراره با من دوست بشی تا ابد. تا ابدی که زنده هستیم و نیستیم. تو میدونی من چررا نمیمیرم؟ برای تو.