زهی

آدم دلش برای گل و خاک تنگ نمیشه.

آدم یاد و خاطره بازی راه نمی‌ندازه. به سانِ ابراهیم گلستان. رفت و خوب و بدش تموم شد. مد و مه بازی ما تازه شروع شده.

برای ابراهیم شدن و گلستان شدن شاید کمی دیر شده. کمی دیر به اندازه ۱۰۰ سال.

‏«شب یک حالت از وقت است. من غرق در وقتم. شب منطقی است که شب باشد. شب هست. اشکال در شب نیست. اشکال در نبودنِ نور است؛ و در نشستن و گفتن که صبر باید کرد، و انتظارِ صبح باید داشت.»

- مدّ و مه؛ ابراهیم گلستان

‏‎من بودم و تنهایی. شب، دنیا را سنگین کرده بود. مهره‌های بند کرده چراغ‌ها از ته تاریکی نزدیک می‌شدند و از بالای سرم می‌گذشتند و پشت سر من نمی‌دانم کجا می‌رفتند. باد، آهسته، روی دنیای مترو‌ک من سینه‌کشان می‌گذشت.

آذر، ماه آخر پاییز