زهی

برای بعضی‌ها دل‌سوزی، دل‌شوره داشتن اشتباهه. یعنی در اصل داری به خودت خیانت می‌کنی. لیاقت بعضی نفرات عشق نیست، نفرت هم نیست.

بی‌تفاوتیه. بعضی‌ها دنبال ضدِ ارزشن. بعضضی‌ها دنبال دیده شدنن. با چی؟ با یه کانال پیزوری تلگرام یا یه پیج اینستاگرامِ نه برای خودشون، برای بعد خودشون.

انگار برای بعد از خود اعتباری بیشتر دوست دارن. یعنی اینا گشنه نگاه و تشنه دیده شدن هستن. لیاقت ندارن درست زندگی کنن ولی ای کاش یه روزی متوجه

بشن که زندگی چیه و کجا بوده.

روزهایی که ننوشتم روزهایی که ننوشتم روزهایی که ننوشتم.

دنبالم کردن و دنبالم کردن دارن به من میرسن.

دکمه‌های کیبرد کجان؟ چرا دستم بهشون نمیرسه. روزهایی که ننوشتم دارن زیاد میشن.

روزهایی که ننوشتم. روزهایی که ننوشتم.

از خواب بیدار شدی

اساس میکنی وقت کمه

سریع داری همه کارهایی که باید انجام میدادی رو سریع انجام میدی

تو عجله داری

انگار نه انگار که محدود شدی

تو میخوای به بیشتر و بیشتر برسی ولی جز خودت هیشکی باورت نداره

۱۹ آبان ۱۴۰۲

بی خوابی زده به سرم. درد کمر. بی‌خوابی. بازگشت به دوران خونه نشینی.

اطمینان از اینکه خوب میشی. ترس از اینکه نکنه خوب نشی.

دیدنِ کلیپ ملالتِ علی مصفا.

همه و همهِ لایه به لایهِ شد زیر ساخت‌های ۱۸ آبان ۱۴۰۲.

آقای هیچ
شاید هم هیچ خانم باشه
شاید نباشه

خسته شدی و باز بریدی

باز پناه بردی به نوشتن

باز می‌خوای زنده بمونی

باز سعی داری امید داشته باشی

باز تویی و یه چنگ دیگه

باز یه جنگ ناتموم دیگه

همه چی بازه

جمله‌های مختلف از آدم‌های مختلف

کوشیار توی این ویدو به نقل از Tim Ferris نصیحت‌های ۳۰ سالگی رو برامون گفته

لینک ویدیو

۱- بهترین اپ روی موبایلتون airplane mode.

۲- پیش فرض جوابِ شما به اکثر سوالات باید نه باشه فقط توی شرایط خاص باید بگی آره.

۳- چیزی رو که نمی‌دونی بگو نمی‌دونم.

۴- برای آدما و کتاب‌ها و آموزش‌های معمولی وقت صرف نکن.

۵- پشیمونی از گذشته در کار نیست تو در لحظه با اطلاعاتی که داشتی بهترین تصمیم رو گرفتی.

۶- موفقیت اینجوریه که شما ببینید چی می‌خواید و ببینید هزینه‌ش چیه و ببینید می‌خواید این هزینه رو پرداخت کنید یا نه.

۷- برنامه ۳ ۳ ۳ تون رو بنویسید. روزها رو به ۹ ساعت کاری تقسیم کنید. ۳ ساعت برای پروژه‌های مهم، ۳ ساعت برای تسک‌های کم اهمیت‌تر و ۳ ساعت برای کارهای روتین و به اصطلاح کارِ گِل.

۸- اون لحظات پر انرژی رو در روز پیدا کن. بلوک‌های زمانی ۲ تا ۴ ساعتع توش پیدا کنید و توی اون بلوک‌ها مهمترین کارتون رو توی اون بلوک زمانی انجام بدید.

ای کاش می‌تونستیم زمان رو متوقف کنیم و فقط به لحظه بپردازیم. لحظه برایم لذت‌بخش است، اما گاهی اوقات ذهنم درگیر مسائل دیگر می‌شه.

انسان مدرن همیشه در تقلای یافتن معنای زندگی و شناخت حقیقت خویشتن است. به نظر می‌رسه روح ما در این دنیای پر هیاهو گم شده.

اما معتقدم که راه نجات وجود داره. اگه بتونیم لحظه‌های آرامش رو در میان شلوغی‌ها پیدا کنیم و با خودمون رو راست باشیم، روحمان رو پیدا می‌کنیم.

پس بیا لحظه‌هایی رو که با هم هستیم، قدر بدونیم و به لحظه بپردازیم. لحظه کلید یافتن خویشه...

«روزها به استراحت، تنبلی کردن (که درست انجام دادن آن خودش هنری است) و دوستی می‌گذرد.»

- روزها در راه؛ شاهرخ مسکوب.

من هم‌ روزها را به همچین عالمی می‌گذرانم. من هم غرق در تلاش و تنبلی کردنم. بین این دو راهی مانده‌ام. گهی سوار و گهی نشسته.

شما چطور؟ شما در حال تلاشید یا استراحت؟

چون تو با سرعا ۴ ایکس در حال حرکتی

تو داری روی دور تند، تندِ تند می‌دویی

تو صبر نداری

تو آرامش رو بهم ریختی

تو داری میری تا برسی و وقتی هم که رسیدی

رد کنی بری سراغ مقصد بعدی

بعدی بعدی بعدی

۵ تیر ماه ۱۴۰۲

بیزینس مدل غم چیه؟

اینکه همواره بهت میگه بدو بدو عقبی و ناراحت باش. ببین بقیه کجان؟ ببین همه رفتن و فقط تو موندی؟ تو داری بدبخت میشی.

بدو بدو توقف و استراحت و رضایت از خود یعنی برگشتن به عقب و پسرفت.

ولی سوال من اینه به کجا برگردم؟ یعنی چی؟

من که چابکم من که افتادم توی فیدبک لوپ. سه تا سیستم برگشت پذیر رو دیدم و تصمیم گرفتم و اقدام کردن و نتیجه رو دیدم و رفتم سراغ حلقه اول.

حلقه اول یعنی اقدام من برای زنده موندن

لینک کامال تلگرام یادداشت‌ها من

واقع گرایی جمعه، ۱۱ فروردین
نوشتن من اگر کسی رو اذیت می‌کنه می‌تونه این پست‌ها رو نخونه. نظرات شما همیشه برای من محتم هست و خواهد بود ولی تا جایی که مانع نوشتن من نشه. اینکه من بیمار روانی هستم یا نه به خودم مربوطه. پس می‌نویسم همیشه سعی کردم خوب بنویسم ولی اگه حالم بده الکی شعار ندادم. همونطوری که یه روزی حالم خوب بود از باشگاه زندگی همبرگری‌ گفتم.

پس من ادامه میدم. به نوشتن و گفتن از روزهای خودم. خوشحال میشم نظراتتون رو بگید و با هم راحت باشیم ولی اگر معتقدی من نباید بنویسم و اذیت میشی پس این متن رو نخون چون منن حتی از خوندن متنی که با حقارت کامل نوشته شده هم اذیت نمیشم.

چون من عاشق نوشتنم.

توی این تاریخ که میگن ۹ فروردین ۱۴۰۲ هست گم شدم.

تو میتونی منو پیدا کنی؟ همه ازم قطع امید کردن ولی من هنوز خوشبختم چون هیشکی پیدام نکرده.

فقط با یه لبخند به راه برمی‌گردم اما هرچی نگاه می‌کنم تا جایی که چشک کار می‌کنه غم و غصه‌ست. پس من همون گم شدن رو انتخاب می‌کنم.

نشستم روی صندلی گرم، توی هوای گرم، توی این فروردین گرم، سال گم، دنیای گرم، منتظر یه لبخندم. تو لبخند بلدی؟

دنیا رو می‌چرخونم

حتی اگه کمتر از ۱ روز به پایان سال مونده باشه من سال و برای خودم می‌کنم ولی نه فقط امسال رو، حتی سال بعد برای منه. تو و بقیه سایبریای ارزشی

ویرگولِ این متن رو هم نمی‌تونید بخورید. ولی اگه خواستیش بگو برات نقطه ویرگول بفرستم که سیر شی.

ادامه میدم به نوشتن هر چقدرر بیشتر و بیشتر.

مرسی از شما که همیشه خوندید و نظر دادید.

امسال سالغ سختی بودید ولی از تهران و اوهایو و‌آدلاید خوندید و گفتید و عشق رو با هم به اشتراک گذاشتیم.

به امید سال ۱۴۰۲ سالی که اینبار ما استرس نداریم یکی دیگه‌ست که باید بترسه.

بله و بله

امسال از اون سالا بود که اگه فکر کردی داره تموم میشه کاملا در اشتباهی هنوز مونده
اصل کار به همین تهشه، همین اسفند کهمنتظری زودتر تموم شه بری سراغ فصل بعد اما غافل از اینکه توی این بیست و چند روز قراره
کلی اتفاق رخ بده.
پس برای اسفند طوفانی آماده باش.

آخرین ماه تابستون سال ۱۴۰۱ چطوره؟

۲۵ شهریور:

از دست خودم شکایت می‌کنم که بهترین روزها رو پشت سر گذاشتم، بدون اینکه به حال بنگرم اما دیر نیست. میرسم. میرسم. میرسم.

۲۰ شهریور:

خدایا ارامشی به دلم ده که تا بینم غم نباشه، درد نباشه، یه چیزی باشه که خوب باشه. ای دل ای دل ای دل. ناله بس کن. آی فلک در قصد آزارم نشسته، یارم نیستی عزیزم تو که باری ز دوشم برنداشتی چرا آی عزیزم؟

۱۹ شهریور:

امروز از اون روزاست. روز تولد دوستی هست که خودش نیست. از سال ۹۳ دیگه زنده نیست ولی اسمش برای من و خیلیای دیگه هنوز پاربقرجاست، علاوه بر خاطرات و یادش. رفیق نیستی ولی هنوز به این روز که می‌رسم باید بگم تولدت مبارک. ای عزیز دل هر جا که هستی یا نیستی بدون جات همیشه تو قلب منه. تولدت مبارک رفیق.

۱۱ شهریور:

الان به این نتیجه رسیدم دهبار که زندگی نمی‌کنم، پس باید اون کاری رو که دوست دارم انجام بدم. خبر فوت عباس معروفی بی‌تاثیر نبود. منم عاشق نوشتنم. منم اگه ننویسم انگاری یه چیزی کم دارم. من برای خودم می‌نویسم. پس من دوست دارم اینجوری زندگی کنم. دهبار که زندگی نمی‌کنم. شاید این نتیجهرو دوباره با مرگ یه نویسنده یا هنرمندی بهش برسم اما می‌خوام که یادم نره که من دهبار که زندگی نمی‌کنم. پس هرچی که شد بشه، من اینجوریم.

۷ شهریور:

خوش می‌گذره؟ از پادشکنندگی چه خبر؟ دست تکون میدی به مشکلات یا نه؟ به منی که دارم فقط به امروز نگاه می‌کنم هیچی از این عجیب‌تر نیست که فردا هیچ خبری نیست. یعنی کلا دیروز که خبری نبود فردام خبری نیست. هرچی هست، هرچی نیست توی همین امروزه.

پس امروز رو از دست نده که همین الانشم شاید داره سر میخوره بره ولی تو بگیرش.

شادی، عشق و اشتیاق... چیزهایی نیستند که شما پیدا کنید، انتخاب‌های شما هستند.

اگه برای کاری بهت الهام شده فورا اقدام کن، چون الهام از بین رفتنیه.

یجایی هست که دیگه از ستاره شمالی و امید و ادامه دادن و دنبال آرزو دوییدن خسته میشی. یجا هست که دیگه ثابت قدمی برات بی‌ارزش میشه. یجا هست که دیگه ایکیگای روت جواب نمیده. یجا هست که دیگه مراقبه کم میاره. اونجا دقیقا جاییه که تو باید به خودت بیای. باید پا پس بکشی. همیشه جنگیدن تو یه خط خوب نیست. یجا تو دیگه کم میاری. اینجا اونجاست. که واقع بینانه نگاه می‌کنی و میبینی که ریدی. بوی ریدنت به نصف قاره اروپام رسیده. روسیه توی اوکراین اینجور تخریب راه ننداخته که تو توی زندگیت تخریب و تخریب کردی. تو اصولا آدم بسازی نبودی. تو بیشتر بلدی خراب کنی. انقدر ور بری تا خراب شه. اینم کم هنر نیست. شاید بدرد کسی نخوره ولی تو در نهایت این ریختی هستی. تو نمی‌دونی باید چیکار کنی. باید کارت چی باشه. تو همش سرکاری ولی کاری نداری. تو توی این سن هنوز نمی‌دونی میخوای چه گهی بشی و اینکه هنوز هیچ گهی نیستی.

چه فرقی داره ایران یا آمریکا یا اروپا. تهران مشهد شیراز یا تبریز. سانت به سانت این کره خاکی من در به دررم. من بی خانه هستم. از سیاوس قمیشی هم حتی بی سرزمین ترم. حتی بی سرزمین تر از باد. همون بادی که قرار بود پشتش پناه بگیرم و بعد باهاش تو زندگی سبقت بگیرم الان تبدیل شده به باد و بارونی که داره میزنه تو سرم و هر روز بیشتر از قبل بهم یادآوری می‌کنه که بی‌سقفم. من جمیع این بی‌ها هستم.

خل و چل نشدم که تو این وضعیت هنوز امیدوارم و انگار موتور بدنم رو آوردم پایین و هر دفعه که می‌بندمش فکر می‌کنم سریع‌تر میره، که نمیره. پس دوباره بازش می‌کنم بهش نگاه می‌کنم، آچار کشیش می‌کنم، من باید سریع‌تر بشم، من باید قوی‌تر بشم. آره من همونم که سقفی بالا سرش نیست ولی داه از سرعت حرف میزنه. راستی این روزها همه بیشتر از قبل بهم میگن که دیگه حرفام رو نمیفهمن، می‌دونی چرا؟ چون بالاخره موتورم داره کار می‌کنه و من خیلی سریع دارم حرکت می‌کنم اونقدری که تو حرف و خوندن من هم، همه عقب میمونن.

ندارم خانه در هیچ جا ۱۸ مرداد ۱۴۰۱

پشت این نوشته‌ها

پادشکننده

قسمت دوم

بامداد ۷ مرداد 

صبح شد برو سر کار که همش سرکاریه. برو سر کار که قصه این دنیا سرکاریه. با انرژی زیاد برو سرکار که پر انرژی خسته شی. صبح شد. بیدار شو برو سرکار. برو ببین چه خبره. با امید برو. صبح شد برو سرکار. برای آینده برو. صبح شد. برو سرکار که امروز یه روز جدیده. این صبح‌ها چرا تموم نمیشه. همش صبح میشه. پس شبش کو؟ شبش خسته مثل جنازه افتادی تا صبح شه. دوباره صبح شد. برو سرکار برگرد. تو فقط بدان و آگاه باش که ضد گوله شدی پشت این صبح‌ها. شاید موفق نباشی اما تو نمیمیری چون هر روز مرگ رو تجربه کردی و دوباره زنده شدی. بازی نامحدود همین بود؟ خیلی سخت بود که اگه این بود. یا نبود. ولی الان که هست.

نظرات:

- این تهش امید بخشه، ولی تو زنده میشی مثل ققنوس

قسمت اول پادشکننده

سلب مسئولیت:این مقاله جایگزین درمان پزشکی نیست و اگر از افسردگی شدید رنج می‌برید این مقاله عامیانه، تنها تلاشی‌ست برای پی بردن به رنجی که می‌بریم. پس نیاز به مشاوره رو از یاد نبریم.

چرا زندگی می‌کنیم؟ چرایی این زندگی چی میتونه باشه؟ باید یه چرا و سوالی باشه. باورهای غلط و آموزش‌های اشتباه به ما داده شد اما چرا نسل‌های بعد با این باورهای نادرست روبه‌رو شن؟

افسردگی یعنی غرق شدن در ایگو (خویشتن) یعنی فکر می‌کنیم فقط من این مشکل/مشکلات دو دارم اما وقتی با یکی صحبت می‌کنی، با دوستی یا دوستانی همزیستی داری، توی یه تروما با دیگران همراهی متوجه میشی میشه از افسردگی جلوگیری کرد.

ولی نباید فراموش کنیم ما انسان‌ها یک‌جا نشین نیستیم. اگر زمانی به دلیل تروما یه ترس و وحشت یا شرایط جسمانی، یک‌جا نشین شدیم پس عادیه که یواش یواش افسردگی بیاد سراغمون. برای حفظ سلامتی حفظ رابطه با طبیعت مهمه.

"ما آدم‌ها میل غریزی داریم به طبیعت" (فرضیه ساوانا)

واکنش‌های ما به طبیعت بی‌دلیل نیست. ریشه در غریزه ما داره.مهم نیست از چه فرهنگی هستی با چه مذهبی ما به صورت غریزی به طبیعت نیاز داریم. من خودم زمانی فهمیدم نیاز به طبیعت یعنی چی که دیگه نتونستم برم سفر و کوه و این ندیدن طبیعت یواش یواش منو خسته کرد و افسرده شدم. و الان با کمک تراپیست خودم به دنبال حل این مشکل هستم.

نشانه‌های افسردگی شما چیه؟ بگید تا به این مقاله پژوهشی اضافش کنیم.

مقاله بالا برداشت آزاد از فرضیه ساوانا و کتاب روابط از دست رفته است.

محبوب جانم اصلا معلوم هست کجا تشریف داری این روزها، نیستی که نیستی و اصلا معلوم نیست کجا رفتی و ای کاش دل تنگی نام کوچیکی داشت تا باه هم صداش می‌زدیم می‌گفتیم ای کاش ای کاش نبود و نبود و نبود. دقیقا همین قدر تکراری بود و بود و بود.

اینجا زهی است و امروز ۴ تیر ۱۴۰۱ است که برایت از بعد بهار در تابستان پیغام می‌فرستم از جان خسته آدمیزادی.

امشب اوایل تیر ماه است. و شبی است که ماه نه کامل می‌شود و نه ناقص. یعنی امشب شاید اصلا آسموانی در کار نباشد آقا.

امشب که هست ۵ تیر ۱۴۰۱ یادی هست کهه شیرین زبانی دارد دور از لب دندان است ولی خوش نیست یعنی گر کوه و بیابانم عشق تو می‌گرداند حالا تو بگو آن یار کجاست و چه می‌کند؟

این روایتی از پادشکنندگی من در ایران ۱۴۰۱ است

بامداد ۱۲ تیر

خستگی بود بود بود بود و امید نبود. حالا چرا نبود؟ چون انگار همه چی افتاده رو دورِ تکرار. چرا انگار؟ چون قطعی نیست، مثه همه چی. چرا مثه همه چی؟ چون همه هست و نیست همینه که هست. چرا هست؟ چون که هیچی همینجوری که هست نیست.

شب ۲۹ خرداد

 درد تا یه جایی درده از یه جایی به بعد میشه لذت و تفریح و عشق و صفا.

بامداد ۲۷ خرداد

داشتم تموم میشدم. از خواب پریدم، ساعت فشرده شده بود. فاصله دقیقه‌ها اندازه ثانیه شده بود. داشتم سکته می‌کردم. حس کردم دیگه آخرامه و دارم میمیرم. نشستم لب تخت. حالم بدتر شد. به خودم گفتم اینجاست که اگه زنده بمونی این حمله قلبی رو هم رد کردی. تنش و فشار و استرس زیادی رو تحمل کرده بودم. لبه ثبات یا سقوط بودم. مشکل یا راه حل؟ من تموم نشدم، زنده موندم. تنش و درگیری تموم نشد اما پادشکنندگی من تقویت شد.

یاد گرفتم خیلی جاها باید بگم هیچ نظری ندارم.

سلب مسئولیت: این نوشته هیچ جنبه علمی و روانشناسانه نداره و صرفا قسمتی از تجربه زیست من در قالب روزنوشت است.

یاد گرفتم نباید انقد ناشی باشم تا بعد از بیست و چند سال زندگی خودم رو باز بندازم وسط یه درگیری. یه درگیری که پشت بندش یه سر درد بزرگ داره. اون سر درد چیزی نیست جز این سوال بزرگ. چرا من؟ چرا من همیشه باید بیوفتم تو این دام بزرگ. اشتباه نکن این یه ابراز همدردی نیست. این بررسی یک نمونه از بی‌نهایت نمونه از زندگی شخصی و کاری ماست. جایی که از دور با همه مهربونیم اما از نزدیک وقتی به خودمون می‌رسیم از همه نامهربون‌تر میشیم.

مگه میشه هیچ نظری نداشته باشی؟ باید بگم که قرار نیست کلا از همه چی و همه جا برید نه، اما میشه در مورد خیلی از مسائل که داخل دایره شایستگی ما نیست، اظهار نظر و فضل نکرد. با یه نظری ندارم آدم خودش رو راحت کنه به جای اینکه وارد یه جنگ و جدل لفظی و من درست میگم و تو درست میگی بشه.

اگه امشب تنهایی

اگه امشب دلت میخواست یکی باشه که باهاش صحبت کنی، آره دقیقا همین قدر ساده، پس بدون درست اومدی. اینجا جای تنهاهاست. 

جایی که همه تنهاییم و تشنه یک کلمه صحبت کردن. جایی که نشستیم خیره به در و دیوار. خیره به گوشی. واتس‌اپ و تلگرام و پشت سر هم رفرش می‌کنی تا شاید فرجی شه که نمیشی. هیچ خبری نیست. نه از آشناها نه از غریبه‌ها. درست انگار رفتی تو یه کوچه دیگه داری دنبال هم بازیا و هم تیمیات میگردی اما این کوچه کوچه‌ی تو نیست. 

اما این بلاگ دقیقا بلاگ خودته. جایی که بقیه هم هستن و ما اینجا دیگه تنها نیستیم.

به وقت یکشنبه ۲۲ خرداد ۱۴۰۱

برای شنیدن این پست می‌تونید به این لینک سر برنید.

همیشه وقتی صحبت از موتور سواری میاد همه یاد فیلم همسفر و بهروز وثوقی و گوگوش می‌افتن اما آیا فقط این دوتا موتورسوار بودن؟ پس تکلیف این همه پیک موتوری آزاد چی میشه؟ تکلیف پیکای اسنپ و الو پیک و میاره چی میشه؟ تکلیف این همه مسافر که با موتور جابجا میشن چی میشه؟

اما همیشه موتور سواری خوب و راحت نیست. خیلی وقتا بهت میزنن و در میرن. حالا یا موتور بهت میزنه یا تو موتوری و بهت زدن و پخش زمین شدی و رفتی. یه حالت سومی هم هست که تو خودت میخوری زمین که اونم خیلی دردناکه.

آیا توام تجربه موتور سواری داشتی؟ 

رادیونوشت

آیا تا به حال رادیو روزمره را گوش کرده‌اید؟

۱۳ خرداد ۱۴۰۱

امروز جمعه هم داره می‌گذره ولی انگار نه انگار که روز تعطیل بوده. انگار امروز تو این گرما یخ زده، زمان جوری منجمد شده که گرممون بشه.

تو این تعطیلات پیش رو به تنها چیزی که فکر نمی‌کنم، همین تعطیل بودنه. یعنی میگم ای کاش تعطیل نبود. هم ۱۳ هم ۱۴ هم ۱۵ خرداد. حتی جمعه هم تعطیل نبود. من جوری به فرداهام مدیونم، جوری عقبم که انگار تعطیلی به من حرومه. اما کاریش نمیشه کرد. همیشه همینه انقد میدویی تا جلو بیوفتی ولی خوب که نگاه میکنی کلی زمان از دست دادی برای استراحت کردن. همیشه همینه.

بشنوید از رادیو زندگی

حس میکنم امشب اگه بخوابم میمیرم

از طرفی خیلی خستم خوابم میاد

نمیدونم چند شب این حس رو داشتم

ولی مثه سگ کار کردم نه تنها امروز رو بلکه کل هفته رو فردام که پنجشبه هست باز باید مثه سگ برم کار کنم. نه اینکه سگ بد باشه نه سگ خیلیم خوبه. سگ ولی مقاومتش از من خیلی بیشتره. به یاد آهنگی که می‌گفت ما چه می‌فهمیم از غم سگ. حالا الان تازه فهمیدم غم سگ از کجا میاد. از کار زیاد.

زیاد کار نکنید که غمگین میشید. یعنی اولش فکر می‌کنی داری غم رو گول می‌زنی اما نه کاملا در اشتباهی چون از غمِ که داره سوارت میشه.

سندروم الکی خوش بودن

فلسفه این سندروم هیچی نیست یعنی اصلا همچین سندرومی موجود نیست. یعنی وقتی میشه الکی و با دلیل ناراحت شد و به همه چی از جمله پایان
زندگی فکر کرد چرا نشه به اون ور سکه فکر کرد. شعاری نیست. میشه الکی لذت برد با علم به اینکه همین لذت الکی یا شاید به زبون ساده‌تر لذتی که نمی‌دونی برای چی هست، هم موقته. 

لذت بردن از به انتظار نشستن برای پایانی که نمی‌دونی کی هست.

بیا و دلیل لذت بردن الکیم باش