زهی

یادداشت صد و پنجاه و ششم

این سندروم یعنی اینکه خوابت نمی‌بره. از خواب می‌پری و به سختی خوابت می‌بره. حالا دوغ و ماست بخوری یا نه فرقی نداره و قرص هم که داستان خودش رو داره. تا ۱۰۰ که هیچی تا ۱۰۰۰ و ۱۰۰۰۰ گوسفند رو هم بشماری باز فایده نداره. تو سندروم خوابِ بی‌قرار داری.

لینک ادامه یادداشت

https://t.me/Billynevesht/170

زمستون آخراشه و بهار اولاشه

۲۹ اسفند ۱۴۰۲

نشستی پشتِ میزت. پشت لپتاپ. پشتِ فکرات. پشتِ حرفا و آروزها. داری به سالی که گذشت فکر می‌کنی. به سالی که در پیش هست پیش پیش نگاه می‌کنی. به پشتِ همه این پشت‌ها می‌خوای که بخندی اما نمی‌خندی. همه چی تموم شده و هیچ هنوز شروع نشده. سال پیش با امسال هیچ فرقی نداشت اما امسال سال متفاوتی بود برعکسِ سال آینده که هنوز شروع نشده می‌دونی که اونم قراره تموم شه. هنوز نشستی پشتِ میزت. پشت لپتاپ. پشتِ فکرات. پشتِ حرفا و رسیدن‌هات.

یادداشت صد و پنجاه و سوم

مدت‌هاست که آوارِ این نشخوار ذهنی، روی خوابم خراب شده. بیشترِ شب به "چی" فکر می‌کنم. چی شد که همچین شد. بعد از کلی تلاش از رویِ پلِ سیل زده رد می‌شم. صادق هدایت می‌خوابم و حمیدرضا صدر از خواب بیدار میشم. صبح به صبح آوار برداری دارم و بعد از کلی تلاش شروع می‌کنم به ساخت؛ ساختن از نو.

یادداشت صد و بیست و یکم

لینک یادداشت صد و بیست و دوم

میل به نوشتن، در من هر چی که هست رو جارو می‌کنه میره. میل به جاودانگی در نوشتن نیست. میل به جادو هم همچنین. در نوشتن من میل به دیده شدن هم نیست. در این سبک نوشتن، با احترام به شاهرخ مسکوب، نوشتار هم مطلوب نیست. لذتِ ساختِ جمله‌های جدید با واژه‌‌های تکراری، میل به نوشتن رو، هر روز در من بیشتر می‌کنه.

یادداشت صد و بیست و دوم

ذهن آگاهی و حرف‌های زیبا، مدیتیشن و مراقبت از خود، روی من جواب نداد. من باید داد می‌زدم، من باید فریاد می‌زدم. باید سیگار بود که پشتِ سیگار روشن می‌شد. صدای سوختنِ کاغذِ سیگار رو باید می‌شنیدم. نباید دستم می‌لرزید. نباید به حمله عصبی راه می‌دادم.
ولی من فقط سکوت کردم. من فقط به تماشای سوختنِ نشستم. سه دو یک. من ذهن آگاهی و مدیتیشن و مراقبت از خود و داد و فریاد و سیگار و حمله عصبی رو، همه رو با هم آتیش زدم.

یادداشت صد و بیست و سوم

این یادداشت‌ها به صورت روزانه در کانال جستارنویسی منتشر میشه تونستی یه سر بزن لینک

همه چیز از یک درد شروع شد. همیشه صحبت‌ش هست. اما این درد توی زندگی‌ست و از بین نمیره. باید بهش عادت کنی. مهار و مدیریت آن دروغی بیش نیست. دردِ با لبخند داریم، دردِ با گریه، درد با درد، درد انواع مختلف دارد. برای مثال دردِ استرس کشیدن. دردِ بی‌خبری. دردِ عاشقی، دردِ جدایی، دردِ دوری، دردِ مستقل شدن. دردِ بی‌پولی، دردِ بیکاری، دردِ اعتیاد به کار. دردِ کم حرفی، دردِ دو قطبی بودن، این همه درد بس نیست. این دردها برای کشیدن است و ناله‌ها در خصوص این مفهوم از سالیانِ پیش تا به حال و احتمال زیاد تا آینده ادامه خواهد داشت. در گذشته این نوع دردها را زخم می‌پنداشتند غافل از آنکه همین اشتباه، خود دردی بزرگ بود. در زمانِ حال، امید را درد می‌نگرند که این خود دردی بزرگ است. نزدیک به دردناک‌ترین دردِ بشریت. بی‌خبری از آینده دردی معلق است، خود شبیه به دیگرِ دردها. این هستی سرتاسر درد و درد است. انگار تا دردمندی و دردکِشی هست این بودن معنا پیدا می‌کند.

یادداشت صد و بیست و پنجم

یادداشت صد و چهل و چهارم منتشر شد

جستارنویسی

مهم نیست چند بار شروع می‌کنی و چند بار شکست می‌خوری و چند بار برنده میشی. اصلا هیچی مهم نیست. مهم اینه که رها نکنی و تکرار کنی، رها نشی و تکرار شی. اینکه بهت توجه میشه یا نه مهم نیست. حتی این مهم نیست که نوشته‌هات خونده میشی یا نه. تو می‌دونی که باید بنویسی. نوشتن و نوشتنِ تکراری که بهت میگه باید ادامه بدی و تکرار کنی. تو هر روز میخوای یک روز دیگه زندگی کنی.
یک سال شده که نوشتار می‌نویسی تو می‌نویسی تا دلیلی باشه بجای اون همه دلیلی که هیچوقت پیداشون نکردی. تو هنوز داری دنبالشون می‌گردی. تو لایِ این یادداشت‌ها، دنبالِ دلیلِ تکرار می‌گردی.

یادداشت صد و بیست و ششم

نظرات خوانندگان

شادان: دلیل ماییم که نفس میکشیم. خودمون کافی هستیم برا خودمون

یادداشت صد و بیست و هفتم

یادداشت صد و بیست و هشتم

یادداشت صد و بیست و نهم

یادداشت صد و سی و یکم

جنگِ من با هیچ‌هاست. درونِ من سربازِ آماده به جنگ، در انتظارِ فرمانِ آتش، اما بیرونِ من، سیاست مدارِ صلح طلبی در انتظارِ فتوحات است.
در من معترضی‌ست سرکش به وقتِ آرامش. فراوان بی‌جا و نادر به‌جا. در لحظه عصیان؛ در جستجوی دیگری‌ام. از جنسِ آن منی که دیگر من نیست. من این روزها با برنامه و اتفاقی زنده هستم.

یادداشت صد و بیست و هفتم

بیشتر بخوانید

یادداشت صد و سی و یکم - مثل هر شب

۱۸ آبان ۱۴۰۲

روبه‌روی شب و سیاهی، آن‌جا که خوابی نبود، ایستادم. خوابی که کوتاه بود. حال من بیدار شده بودم. از پنجره به سکوت خیابان نگاه کردم. نه عابری و نه خودرویی و نه سر و صدایی. تنها صدای کلاغ‌های همیشگی می‌آمد. خسته بودم. به هوای تازه نیاز داشتم اما توانِ حرکت نداشتم. پاهای من خسته بودند. اما من خوابم نمی‌بُرد.

یادداشت صد و بیست و نهم

نظرات خوانندگان

زهرا: تو پیاده رو، تو خیابون، تو ماشین، پشت فرمون، تو مترو، تو اتوبوس، تو خیال، تو خیال، تو خیال، تو خیال و خواب گاهی هرجا به جز بیداری!

کانال یادداشت‌های تلگرامی

یادداشت صد و بیست و هشتم

حسی که دوست داری مزرعه و آرامش رو رها کنی و بری. بری به ناکجا آباد. به سمتِ هیاهو. از این کلبه چوبی و چای و روتین و آرامش خسته شدی. سکوتِ جنگل نگرانت کرده و داری به فرار از نگاهِ دریا فکر می‌کنی. تو در مورد خودت زیاد حدس میز‌نی، کم بی‌خیالی و زیاد فکر می‌کنی. رویا رو رها کردی و به دنیا چسبیدی.

یادداشت صد و بیست و هشتم

کانال تلگرامی یادداشت‌های روزانه

یادداشت صد و بیست و نهم

از خواب که می‌پری به خودت میگی این یه رویای خوب بود یا بد. نمی‌دونی؟

قرار بود تو خواب پروانه ببینی اما همه چی بود جز پروانه. حالا که بیدار شدی گیج می‌زنی.

اینور رو نگاه می‌کنی، اونور رو نگاه می‌کنی. به لیست کارهای نیمه کارت نگاه می‌کنی تا اینکه یهو یادت میاد می‌خواستی چی باشی.

و کسی که می‌خواستی باشی از خواب بیدارت کرده و حالا اجازه خواب دوباره بهت نمیده. مثل شب‌های پیش. مثل خیلی از شب‌ها.

مثلِ هر شب.

یادداشت صد و سی و یکم