زهی

یک باشگاه بازنده چیزی که از اتسقلال در اواسط دهه ی نود در یادها خواهد ماند. بی تفاوتی تماشاگران به پیکره اصلی باشگاه اسطوره ها و کاپیتان هایی که گهگاه با دریافتی پیشنهادی چند دلاری در میانه راه این تیم سالخورده و ناتوان را رها می کردند. ژنرال هایی که در مقابل استقلال لشکر کشی می کردند برای نابودی مطلق دوچرخه سوارها. ای کاشتماشاگران تیم سومپاییتخت کمی هم به رقیب خودشان نگاه می کردند و رسم وفاداری را می آموختند به جا پرداخت به بهانه های واهی.

موفیقیت یک شبه بدست نمی آید اما هویت یک تیم یک شبه از دست می رود. همچون تاج که غرق شد.