زهی

این روزها بابت تنها چیزی که خدا را شکر می‌کنیم، گذرزمان است. خوب یا بد می‌گذرد... خوب است که می‌گذرد. شکرت که می‌گذرد!
و این عین سکون است و این عین راکد ماندن و به مرداب نزدیک شدن است و مرداب چیزی جز شکست نیست. باتلاقیست که ذره ذره‌ی وجودمان را می‌بلعد. افکارمان را می‌مکد. آرزوهایمان را در منجلاب کینه و نفرت غرق می کند.
و تبدیلمان می‌کند به عروسک‌گردانی در دست چرخ گردان زمان، پا به پایش و همراهش فقط می‌چرخیم!
و هیچ کس جز خودمان نمی‌تواند خودمان، افکارمان و آرزوهایمان را نجات دهد.
اگر غرق در مردابیم، اگر دنیایمان مرداب است، لااقل کمی نیلوفرانه بیاندیشیم...

(رها رضاپور)