زهی

دلم عجیب گرفته است.
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوش‌بو، که روی شاخۀ نارنج می‌شود
خاموش،
نه این صداقت حرفی، که در سکوتِ میانِ دو برگِ این
گل شب‌بوست،
نه، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی‌رهاند.
و فکر می‌کنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد.

 سهراب سپهری، از شعر «مسافر»