زهی

آنك نرگاوِ آسمان، كه بر دانه‏‌ها و بر كشتزاران بر همه جانبی می‌‏تازد. بیرونِ حصارهای بلندِ اوروك همه جا كَرت‌‏ها را به پای می‌‏مالد و دَمِ آتشین‌‏اش به آنی صد مرد را نابود می‌‏كند. همچنان ‏كه به حمله پیش می‌‏تازد انكیدو به كناری جسته شاخِ او را به دست می‌‏گیرد.

نرگاو خروش‏‌كنان بازمی‌‏آید و انكیدو دیگر بار به همآوردی او پیش می‌‏جهد. پس به چُستی از سرِ راهش به كناری می‌‏خزد و كُلفته‌‏ی دُنبِ نر گاو را به چنگ می‌‏آورد و هم در این هنگام گیل‏گمش دشنه‌‏ی خود را در كتف نرگاو می‌‏نشاند و جانورِ آسمان با خروشی دردمندانه بر خاك فرود می‌‏آید.

اینك انكیدو است. دهان باز كرده با او، با گیل‏گمش چنین می‌‏گوید: ای رفیق! ما نامِ خود را بلند آوازه كردیم. ما نرگاوِ آسمان را به خون دركشیدیم!

«گیل‌گمش»، برگردان احمد شاملو، نشرچشمه