زهی

باران می آید و من  در روزهای دانشجویی پشت پنجره به خیابون نگاه میکنم و یاد دوران دانشجویی شیرینم با تو می افتم.  به امتحان فردا فکر می کنم ولی بازهم یاد تو امان نمی دهد و این اسمش عشق نیست این اسمش حال بد است . باران تهران شاید من را هم یک روزی با خود ببرد.