زهی

روز اول با خود گفتم / دیگرش هرگز نخواهم دید

روز دوم باز می گفتم / لیک با اندوه و با تردید

روز سوم هم گذشت اما / بر سر پیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا می کشت / باز زندان بان خود بودم

آن منِ دیوانه ی عاصی / در درونم های و هوی می کرد

مشت بر دیوار ها می کوفت / روزنی را جستجو می کرد

می شنیدم نیمه شب در خواب / های های گریه هایش را

در صدایم گوش می کردم / درد سیالِ صدایش را

شرمگین می خواندمش بر خویش / از چه بیهوده گریانی ؟!

در میان گریه می نالید / دوستش دارم ، نمی دانی ؟!

روز ها رفتند و من دیگر / خود نمی دانم کدامینم

آن منِ سرسخت مغرورم ؟! / یا منِ مغلوب دیرینم ؟!

بگذرم گَر از سر پیمان / می کشد این غم دِگر بارم

می نشینم شاید او آید / عاقبت روزی به دیدارم

                فروغ