زهی

روزهای سخت که میان و نمیرن اما تو قرار بود باشی
یعنی تو خودت به من گفتی برو ولی بمون
تف به این روزای خاکی
گفتم صبر کنم 
اما این صبر خاک رسان بود
غم عشقت بیابون پرورم کرد
هوای بخت بدبختم کرد
بی‌بال و پرم کرد