کارآفرینو (۱)
.If you want to make the wrong decision, ask everyone
اگر می‌خوای تصمیم اشتباه بگیری، از همه بپرس.
Uncertainty, not outcome, is the root of stress.
عدم اطمینان ریشه استرسه نه نتیجه اون
Helpful people don’t ask “how can I help?” They just help.
افراد مفید نمی پرسند "چگونه می توانم کمک کنم؟" آنها فقط کمک می کنند.
که نمیاد
که هرچی تو بیشتر نیای
من بیشتر می‌نویسم
لعنتی پس چی شد نمی‌خوای بیای
زمین‌گیر شدم تو اما هنوز رو زمینم نشستی که
کوشی پس کجایی پس
این همه پس بس نیست؟
با دل می‌جنگی
با دل خود بختِ خویش هنوز می‌جنگی
نباید حتما بدبخت باشی یا خوشبخت میتونی بی‌بخت باشی
یکی بود که دیگه نیست
تا اینجاش خیلی غمگینه
اما اینکه هنوز هست
خیلی خوبه
من ز بسیاری گفتارم خموش
من ز شیرینی نشینم رو ترش
یعنی میخوام بگم هرجا که باشی خرجوری که حساب کنی تنهایی
باز میتونی تنها نباشی، باید حسش کنی
هیچ راه عمومی وجود نداره هرکی برای خودش راه‌های مخصوص داره
اما فکر نکن تنهایی، که نیستی
ٰاگر این نوشته به دردتون خورد یا ازش خوشتون اومد یا نقدی دارید خوشحال میشم بهم خبر بدین؛
بازدید شما از زهی برای من افتخار است پس لطفا زود برگرد بدون نقطه
قطب انسانیت در فیلم یک پسره نیمه مونگله
این جمله عین عبارت صحبت منتقدی هست که ادعای نقد داره (لینک ویدیو صحبت‌های منتقدنما) . ادعا میکنه وردست مرتضی آوینی درس انسانیت آموخته.
مسعد فراستی شاید منتقدی سینما شناس باشه اما بدون شک یک منتقد لمپن است و سال‌های سال است که در این جهل و جهالت سعی دارد
قلم فرسایی کند. بکار بردن واژه استمنا برای فیلم ضعیف کیمیایی از نمونه کارهای استاد مقوایی نقد سینمای ایران است. واژه‌ای که به هنر مربوط نیست.
از هیچکاک سخن گفتن اما از لمپن‌های گاراژهای قدیم طهرون در سخن، الگو گرفتن. این بهترین وصف از مسعود فراستی لمپن، منقد بی‌ارزش سینمای ایران است.
شب جمعه ۱۴ بهمن:
چون دیگه کاریش نمیشه کرد
غروب جمعه ۱۵ بهمن:
حتا اگه به غروب جمعه برسه که دیگه همه میدونیم هیچ کاریش نمیشه کرد و توش کمی بیشتر از کمی غم نهفته‌ست و دل آدم میخواد یجوری
خلاص شه رد شه از این لحظات مفلوکی
شب جمعه ۲۹ بهمن:
یاور همیشه مومن امروز جمعه بود به کاپیتان بگید فردا شنبه‌س
شب دوشنبه ۳ اسفند:
امشب شبِ سوختن بود و سوختم ولی هنوز امید به خاموش شدن در من زنده‌ست
داستان چیه؟
توی توییتر، توییتی رو دیدم که نوشته بود: اگر شخصی رو که دچار معلولیت بینایی هستش رو دیدید که با عصای سفید و قرمز هستش، بدونید که علاوه بر بینایی در شنیدن هم دچار معلولیت هست. تا اینجاش عادی بود اما دیدیم کاربری اظهار فضل کرده و نوشته: از زندگی چه لذتی میبرن؟ یا هدفشون واسه زندگی چیه؟
اینجا بود که دیگه مجبور شدم عصبانی شم. بر خلاف قولی که به خودم دادم. پس گفتم ای انسان نمای ناعزیز تو چه میفهمی از زندگیت! که نه عقل داری و نه شعور. به راستی تو از معنای زندگی چی میفهمی؟ نه اینکه من فهمیده باشم اما انقدری میفهمم که تو از بازی دور شدی. از بازی زندگی. یا شایدم بسیار نزدیک شدی به توهم تکامل. وقتی تنوع را نمی‌شناسیم مجبوریم اینجوری باشیم. بهم برچسب بزنیم. به هم چپ چپ نگاه کنیم. بهم بد نگاه کنیم. از هم دور باشیم. اما راستش این زندگی تهش همینه. هممون همینیم. باید کنار هم زندگی کنیم. این باید رو نمیشه کاریش کرد. تو چه میفهمی لذت زندگی چیه؟ منم نمیفهمم.
ٰاگر این نوشته به دردتون خورد یا ازش خوشتون اومد یا نقدی دارید خوشحال میشم بهم خبر بدین؛
بازدید شما از زهی برای من افتخار است پس لطفا زود برگرد بدون نقطه
اصغر فرهادی فیلم‌سازی که خود را به پایان رساند. قهرمان فیلمی درباره مردی بدبخت که خالق آن اسم قهرمان را روی آن می‌گذارد.
بسیار ساده اگر بخواهیم توضیح دهیم می‌توان گفت: آنجایی که از پسر رحیم سو استفاده می‌شود، لکنتی که به هر حال فیلم‌ساز از آن در جهت درام کردن فضا سو استفاده می‌کند. این کار خیانت در انسانیت نیست؟
فیلمنامه شلخته و آماتور قهرمان را چگونه هضم کنیم. فیلم را سی دقیقه از هرجا شروع کنیم، هیچ ضربه‌ای به فیلم نمی‌خورد. فصل اول فیلم با نقش رستم آغاز می‌شود و نمادگرایی سطحی فیلم‌ساز. نمادگرایی؟ و این سوال پیش می‌آید به طور دقیق چرا شیراز باید محل فیلم و داستان باشد. چرا در شهر دیگری این داستان تعریف نمی‌شود.
دروغ‌گویی که فیلم‌ساز برای مخاطب عادی سازی می‌کند. فیلم‌ساز به شکلی کاریکاتوری سعی در احساسی کردن تماشاگر و منتقدان و داوران فستیوال‌های خارجی دارد. قهرمانی که خود معرفی می‌کند را خود نابود می‌کند و در لابه‌لای آن دو یا سه حرف سیاسی قلمبه هم می‌گوید. حرفی که مشخص است حرف فیلم‌ساز نیست ولی در جهت داغ کردن فضای پیرامونی فیلم نیاز است.
به راحتی می‌شود حس کرد که فیلم‌ساز دیگر در بین مردمش زندگی نمی‌کند. انگار فیلم را در ده سال پیش ساخته‌اند. تازه اگر فرض را بر این بگذاریم که فیلم اصل باشد و کپی از مستند «دوسر برد، دو سر باخت» اثر آزاده مسیح زاده نباشد ( که این خود بحثی بسیار جالب است در کنار ادعای قدیمی حمید نعمت اله درباره سرقا ایده سریال روزگار جوانی از وی و هادی مقدم دوست که در مصاحبه با فریدون جیرانی در برنامه اینترنتی ۳۵ آن را فاش کرد،که به زودی به آن هم خواهم پرداخت). زبان فیلم زبان حال نیست. جنس درد قهرمان، جنس درد این روزهای ما نیست. انگاری اصغر فرهادی در کنار منتقدان فرنگی بوده و به یاد مردمانش فیلمنامه نوشته. انقدر دور.
وسط کلی ناتمومی همه چی رو تموم کردم.
شاید تو بهش بگی شعار! اما همین شعار الان انگیزه منه! آره اینجوری داستان من هنوز ادامه داره حتا اگه ستاره‌ای نباشه، حتا اگه افولی نباشه، اوجی نباشه،
حضیضی نباشه، دب اکبر و اصغری نباشه، تو آسمون دارم همینجوری می‌گردم و می‌چرخم.
آزاد و رها
ٰاگر این نوشته به دردتون خورد یا ازش خوشتون اومد یا نقدی دارید خوشحال میشم بهم خبر بدین؛
بازدید شما از زهی برای من افتخار است پس لطفا زود برگرد بدون نقطه
هفت روزه کرونا گرفتم
و هنوز خوب نشدم
انگار قرار نیست هیچوقت خوب بشم با کمر دردی که دیگه بهش عادت کردم. دو دوز واکسنم کروناک کافی نبود تا این طوفان ویروس زده بهم آسیب نزنه.
یعنی اشتباه از خودم بود که کرونا گرفتم. شاید همین دو دوز واکسن چینی از مرگ نجاتم داد. شایدم نه. اما هنوز آثار بی حالی در من دیده میشه. توی این حال
بی حال همش به این زندگی فکر می‌کنم. به این که تا اینجا چی شده از اینجا به بعد قراره چی بشه. به اینکه کی خوب میشم؟ خیلی این سوال از خودم می‌پرسم. انقدر می‌پرسم که خودم از خودم خسته میشم. به کارم فکر می‌کنم. به اینکه یه هفتس نرفتم سرکار انگار نه انگار که نیستم. فقط یه نفر حالم پرسیده. این نشونه نیست که مسیر اشتباه رفتم؟ این فکر دومی که رهام نمی‌کنه. چسبیده بهم داره خفم میکنه. شاید، شایدم نه. کی میدونه کی خوب میشم کی برمی‌گردم، اصلن برمی‌گردم؟ نمی‌دونم.